21 Jump Street /Straight Outta Compton

Toen ik een jaar of 15 was hield ik me bezig met twee dingen; Johnny Depp en N.W.A. Een uiterst rare combinatie als je er over na denkt. De eerst genoemde was een doorbrekende 'teenage heartthrob' die eind jaren 80 elke dinsdagavond op tv te bewonderen was in de serie 21 Jump Street. De ander was een groep opgeschoten rauwdouwers die uit het niets de wijk Compton op de kaart wisten te zetten en de wereld voorstelde aan het fenomeen Gangster Rap.

21 Jump Street had als thema een groep jonge detectives die under cover gingen op allerlei middelbare scholen om daar zaken op te lossen die het daglicht niet konden verdragen. Dit om even je geheugen op te frissen.
Begin jaren 90 werd de serie geschrapt, maar gelukkig zijn alle afleveringen te verkrijgen op DVD.
N.W.A bestond uit vijf rappers die vooral tegen alles en iedereen waren, en drugs, seks en wapens in zekere mate wisten te verheerlijken. De roem van N.W.A heeft niet heel erg lang geduurd. Door allerlei ruzies over contracten e.d. viel de groep na een jaar of twee uit elkaar. Front man Eazy-E overleed een paar jaar later aan de gevolgen van AIDS, maar Ice Cube en Dr. Dre zijn nu bijna 25 jaar na dato de toonaangevende leiders van de huidige rapscene.

Nu is de vraag, waarom wil ik dit stukje geschiedenis met jullie delen?
Gelukkig is het antwoord heel simpel. In het jaar 2012 zal de remake van 21 Jump Street in de bioscoop draaien.
De eerdere genoemde Johnny Depp heeft altijd in interviews geroepen dat hij die periode van zijn leven vreselijk vond en er niets meer mee te maken wil hebben, maar schijnbaar heeft hij zijn principes aan de kant gezet, want de cameo's worden gefilmd as we speak.
De film zal dus wederom gaan over een club jonge detectives die highschool crimes moeten oplossen en wie kan er beter zo'n soort politie bureau runnen dan onze enige echte eigen Ice 'fuck the police' Cube.
Ik heb als 15 jarige tiener toch een vooruitziende blik gehad.

Cold feet!

Als kind was ik de trotse bezitter van een heus cassettebandje waarop Mijneer Dick Laan een avontuur van Pinkeltje voorlas. De eerste zin van het verhaal was 'Alle begin is moeilijk' waarmee de schrijver probeerde te verklaren hoe moeilijk schrijven kan zijn. 'Logisch' dacht ik als achtjarige, terwijl ik probeerde een schoolsaangeleerd cursiefhandschrift netjes tussen de hulplijntjes te krijgen. De jaren verstreken en Pinkeltje verdween uit mijn leven, maar dat ene zinnetje is altijd blijven hangen. Bij elk stuk tekst dat ik moet schrijven is de eerste gedachte die in mijn hoofd schiet 'alle begin is moeilijk.'

Deze week is gebleken dat als er iets moeilijk is, dat dat dan wel alle begin is.
Op zaterdag ontdekte ik dat uitgeverij Lebowski in samenwerking met Top Notch een open podium dingetje organiseert. 'Denk je dat je kunt schrijven, lever tekst in en wellicht mag je vijf minuten je stem laten horen.' Hoe duidelijk wil je het hebben? Het leek mijn sowieso een leuk gebeuren om naar toe te gaan, maar hoe cool zou het zijn als je daar wellicht vijf minuten...

Op zondag deelde ik dit idee met een goede vriendin, maar voegde daar wel aan toe dat ik al jaren geen verhalen meer geschreven had en een beetje twijfelde of ik dat nog wel kon.
Op maandagavond legde ik het idee voor aan een aantal vrienden in de kroeg, die meteen riepen dat ik dat zeker moest doen. Ik had immers nog zeven hele dagen om met iets goeds op de proppen te komen.
Op dinsdag wist ik het zeker, ja ik wilde dit doen. Gewoon puur om het doen. Ik moest alleen nog even een verhaal schrijven, maar dat kon woensdag ook nog wel, toch?
Op woensdag liep mijn reguliere werkdag een aantal uren uit en bij thuiskomst wilde ik eigenlijk alleen nog maar slapen. Ik had wel de moeite genomen om een tijdens een vergadering een soort van synopsis in elkaar te draaien, maar had dat blaadje ergens laten slingeren. Twee mogelijkheden, één; het blaadje is in een vuilnisbak verdwenen, of twee; over een paar jaar loop ik tegen een verhaal aan waarvan ik dan zal denken 'heb ik dit niet al eens gehoord?'

Inmiddels is het donderdag, en ik heb al heel veel gedaan, de afwas onder andere. Ik heb ook zeker tien minuten zitten staren naar één van de muren in de slaapkamer en me af zitten vragen waarom mijn katten toch specifiek aan dat hoekje moeten krabben. Tijd voor nieuw behang dus.
Ondertussen gingen er wel flarden van het verhaal in wording door mijn hoofd, maar opgeschreven had ik het nog niet. Want stel nou dat ik werklijk iets in zou leveren, dan is de kans heel groot dat men het ruk vindt.
Ik beeldde mezelf een soort Idols-achtige bijeenkomst in waarbij ik op Gordoneske wijze te horen krijg om het niet in mijn hoofd te halen om ooit nog mijn gezicht te laten zien. Er bestaat natuurlijk ook een kans dat het wel goed genoeg is, dan moet je ineens in die spotlight en ik kan helemaal niet zo goed voorlezen. En dan is er nog het probleem dat mensen die je niet kent ineens een mening over je hebben, vanalles van je gaan verwachten, waar ik niet aan kan voldoen, om dan het stempel one-trick-pony keihard op je voorhoofd gedrukt te krijgen.
In principe heb ik nog drie dagen de tijd, maar iets zegt me dat dit 'm gewoon niet gaat worden. Dit is echt een gigantisch geval van koudwatervrees.

Ter illustratie de slaapkamermuur:

Jack Parow: the saga continues

Ik blog, dus ik ben hip. Heel sporadisch wel te verstaan, maar toch. Vorige week vroeg ik me af hoeveel mensen mijn blog nou werkelijk bekijken, want stiekem hoop je toch dat je iets meer bezoekers aantrekt dan dat handje vol vrienden en je ouders. Erkenning, dat is immers waar het om gaat.

Elke keer als ik een nieuw bericht post schiet het aantal bezoekers omhoog, tot zover de logica. Interessant is het wel dat het bezoekersaantal gestegen bleek op tijden dat ik bijzonder inactief was, maar die heel toevallig synchroon liepen met de momenten waarop Jack Parow voet zette op Nederlandse bodem. Dat ik in juli van dit jaar een briljant stuk tekst heb geschreven over het eerste optreden van Jack Parow in NL zal daar vast mee te maken hebben, denk je dan. Dat artikel is immers zo goed dat een totaal onbekend iemand de url heeft gepost op 'Wat Kyk Jy?' wat er toch in geresulteerd heeft dat er maar liefst vijf(!) Zuid Afrikanen de moeite hebben genomen om op de link te klikken, waarvoor dank.
Helaas, weer een illusie armer, want het zijn niet mijn schrijfvaardigheden, noch de skills van de romantische Afrikaanse superster rapper die de statistieken doen stijgen. De meest gebruikte zoekterm die leidt naar mijn blog is: 'Drummer Jack Parow'.

Nu is de volgende vraag, hoe maakt Google de link tussen de drummer, of drumster moet ik eigenlijk zeggen, van Jack Parow en mijn blog, want tot vorige week zondag was die dame voor mij geheel onbekend talent.
Eerlijkheid gebied te zeggen dat na afloop van het het concert vorige week in de Melkweg, een hele goede vriend en ik serieus hebben zitten overwegen om onder de noemer 'Hollandse gastvrijheid' respectievelijk de drumster en de DJ mee naar huis te nemen. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat deze Amsterdamse grootspraak nergens toe heeft geleid.

Lieve kijkbuiskinderen, ik moet jullie teleurstellen, ik ken de drumster niet, ik heb haar nooit ontmoet en de kans dat wel gaat gebeuren acht ik niet heel groot. Ik zou zeggen, probeer deze link eens. Het enige dat ik heb is hele goede herinneringen aan een fantastische concert.

Helder MDMA moment

Het is een mooie nazomerse avond, ik sta met mijn moeder te wachten op een tram ergens in het centrum van de stad. We hebben samen de dag doorgebracht, maar moeders wil graag naar huis en aangezien zij buiten de stad woont en parkeren echt hel is in het centrum, maakt zij met alle liefde gebruik van het openbaar vervoer. Nu is mijn moeder prima instaat om alleen te reizen, maar voor mijn eigen gemoedstoestand hou ik haar toch gezelschap tot de juiste tram arriveert. Terwijl we wat napraten over onze activiteiten van deze avond zie ik in de verte de tram aankomen.
'Mama, je tram komt er aan.'
'Heel goed kind. Doe je voorzichtig als je straks naar huis loopt? Niet met vreemde mannen mee gaan hè?' zegt ze tegen me terwijl ze naar me knipoogt.
'Tenzij hij heel leuk is, maar dan moet hij wel echt heel leuk zijn.'
De deuren van de tram gaan open en ik beloof lachend dat ik me zal gedragen. Moeders wil instappen maar moet even wachten op een hip uitziende jonge man die redelijk wappie het fenomeen in- en uitgang probeert te ontravelen terwijl hij een geannimeerd gesprek heeft met zich zelf. Moeders kijkt me bedenkelijk aan en ik trek m'n schouders op. De tram rijdt met moeders er in weg en ik loop observerend achter wappie zijnde oom hipster aan. Gezien de toestand waarin hij zich verkeerd en de kleding die hij aan heeft vermoed ik dat hij van Valtifest af komt en de MDMA die hij daar tot zich heeft genomen is nog lang niet uitgewerkt. Af en toe vang ik vlagen op van zijn monoloog maar een logisch verhaal kan ik er niet van maken. Het is wel een net mannetje, want ondanks zijn wazigheid, gooit hij bij het passeren van een vuilnisbak netjes een blikje in de container. Net op het moment dat ik bedenk dat ik dit type toch echt voorbij moet lopen draait hij zich om, ziet mij, gooit hij zijn armen in de lucht en roept heel hard 'HEEEEEE!'
In een impuls doe ik precies het zelfde, wat voor voorbijgangers een bijzonder lollig gezicht moet zijn geweest.
'Oh' zegt oom hipster 'Die had ik niet verwacht. Zullen we even knuffelen?'
'Ehm... Nee.'
'Nee, ok we gaan niet knuffelen. Weet je toevallig wel hoe ik bij de Korsakoff kom?
'Je moet hier die kant op, die straat helemaal uitlopen, dan loop je er vanzelf tegen aan. Oom hipster kijkt even naar mijn uitgestoken hand en vraagt dan 'Met die kant, bedoel je dan links?' Als het op richting aan komt is hij duidelijk helderder dan ik. Oversteken daarintegen geeft wel een probleem, want hij ziet echt niet dat het voetgangerslicht op rood staat waardoor hij tot drie keer toe bijna wordt overreden. Toch voel ik me niet geroepen om zijn reddende engel te spelen, ik heb mijn moeder immers beloofd niet met vreemde mannen mee te gaan.

Vingeroefeningen

Voordat ik begon met het schrijven van deze tekst heb ik uren zitten nadenken over het schrijven van een nieuwe tekst. Schrijven moet je blijven doen, anders word je roestig. Maar waar moet je dan over schrijven? Ik had wel een onderwerp in mijn hoofd, dat dobberde al enige weken aan de oppervlakte van mijn denkvermogen, maar er een concreet verhaal omheen breien wilde maar niet lukken. Nee, laat ik het anders zeggen, ik heb mijn brein op non-actief gezet en heb het niets doen tot een kunstvorm verheven. Toch wel een van mijn betere kwaliteiten.

Elke keer als ik achter mijn computer kroop met het idee 'nu ga ik schrijven' belandde ik toch weer in mijn standaard Facebook-YouTube-Twitter-Google-rondje. Inmiddels heb ik vijftien nieuwe digitale vriendjes, heb ik dit nummer zo vaak geluisterd dat ik de tekst uit mijn hoofd ken en wil ik echt heel graag dit boek hebben, maar dan moet ik een mailtje sturen naar The President waar ik dan weer geen zin in heb. Ja, ik zit nog steeds in Zuid-Afrikaanse sferen en nee, dat heeft niets met het WK te maken. Ondertussen blijf ik tegen mezelf roepen dat ik moet schrijven wat natuurlijk een absolute doodoener is voor je eigen inspiratie.

Ik klik nog wat rond op Facebook en realiseer me ineens wat een geweldig concept dat eigenlijk is. Iemand heeft dit zitten bedenken en kwam met iets op de proppen waarin Friendster, Orkut en Hyves niet geslaagd zijn. In één oogopslag weet ik precies wat al mijn vrienden aan het doen zijn, zonder dat ik daarvoor uren aan de telefoon moet hangen, of ellenlange emailtjes moet uitspitten. Foto's, vakantieverhalen, gekke status-updates en de nieuwste muziektrends, het wordt allemaal openbaar gemaakt. Leuke bijkomstigheid, niet alleen mijn vrienden maken er gebruik van, maar ook de nodige 'beroemdheden' zien hier het voordeel van.

Tien jaar geleden mocht je jezelf gelukkig prijzen als de zanger van de band waar jij zo'n fan van was een berichtje achterliet op een forum. Mocht je dan echt geinteresseerd zijn in zijn leven, dan was je gedwongen om bij de kapper de nodige roddelbladen uit te moeten spitten. Inmiddels zijn we zover dat ik van de mensen die ik bewonder precies weet wat ze aan het doen zijn door de combinatie Facebook/Twitter, zonder dat ik die mensen ooit zal spreken, of laat staan, in het echt zal ontmoeten. Dit heeft voor de 'celebrities' ook weer grote voordelen. De paparazzi kan voortaan lekker thuis blijven en hoeven zich niet meer uren achter vuilnisbakken te verstoppen in de hoop dat ene bijzondere plaatje te kunnen schieten. Die bijzonder plaatjes, compleet met tekst en uitleg, zijn immers al door de persoon in kwestie openbaar gemaakt.
Food for thought: Gaan Facebook en Twitter er voor zorgen dat het fenomeen roddelblad verdwijnt?

Uit Den Ouden Doosch Deel 1: de Noord/Zuidlijn

In 2003 heb ik een poging gedaan mijn schrijfkwaliteiten te verbeteren door me een jaar lang te verdiepen in proza, toneel, poëzie, scenario en essay(s). Het uiteindelijke resultaat heeft niet echt ergens toegeleid, maar tijdens het opschonen van mijn oude PC kwam ik een aantal teksten tegen die toch best aardig zijn. Dit is dan ook een hele luie poging om mijn blog up-to-date te houden.

De opdracht die bij het onderstaande verhaal hoort: Neem iets negatiefs en schrijf daar positief over...

Noord/Zuidlijn

In de zomer van 1992 werd door de Amsterdamse gemeenteraad besloten dat de hoofdstad toe was aan een verbetering van het openbaar vervoer. Onderzoekcijfers hadden aangetoond dat het op dat moment operatief zijnde bussen- en tramnetwerk, de steeds groter groeiende groep reizigers niet meer aan zou kunnen en dus moest er zo snel mogelijk een alternatief komen. Grondig werd de structuur van de stad bestudeerd en uiteindelijk werd vastgesteld dat een ondergrondse metrolijn de enige oplossing zou zijn.

De techniek had het inmiddels mogelijk gemaakt om onder de oude monumentale stad te bouwen zonder gebouwen te moeten slopen, zoals dat in de jaren zeventig het geval was tijdens de bouw van de Zuid-Oost lijnen. Bovendien bleek een ondergrondse verbinding ook het snelst te zijn. Mede daarom werd dan ook geconcludeerd dat dit een mogelijkheid was om stadsdeel Noord meer bij het centrum te betrekken en dus zou het beginpunt van de desbetreffende metro gelegen zijn op het Buikslotermeerplein en vanaf daar negen en een halve kilometer afleggen om dan zestien minuten later aan te komen in zuid bij het World Trade Centre.

Je zult begrijpen dat ik natuurlijk laaiend enthousiast was toen dit plan bekend werd gemaakt. Immers; wie wil er nu niet binnen zestien minuten van noord naar zuid en dat zonder overstappen. Ik en menig stadsbewoner met mij, stemde dan ook volmondig JA! tijdens het referendum dat in 1992 werd gehouden om de bewoners van Amsterdam democratisch mee te laten beslissen voor of tegen de Noord/Zuidlijn, zoals hij inmiddels gedoopt was.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en is het werkelijke bouwen van de metro eindelijk begonnen. Gelukkig heeft de gemeente de bouw zodanig weten aan te pakken dat de hoofdstedelijke bewoners niet eens door hebben dat er van alles gebeurd onder hun voeten. Sterker nog, waarschijnlijk is men alweer vergeten dat ze tien jaar geleden massaal voor de lijn hebben gestemd, wat je hoort er op dit moment bijzonder weinig over. Geen hoger uitgevallen kosten, geen veiligheidsproblemen, geen storingen bij het graven van tunnels tussen heipalen door die al honderden jaren oud zijn. Helemaal niets. En het graven en bouwen gaat erg vlot, zo vlot, dat de eerste reizigers al in 2012 gebruik kunnen maken van deze supersnelle verbinding, slechts twintig jaar nadat het plan op tafel is gekomen.

Nog maar acht jaar te gaan en dan hoeven we geen gebruik meer te maken van die hopeloze overvolle trams die altijd vast zitten in het verkeer. Dan kunnen wij noorderlingen eindelijk op een snelle manier in het zuiden van de stad komen, via een hele handige route met haltes op belangrijke plaatsen als de Kalverstraat en de Albert Cuyp. Ja, ik zie het wel zitten die Noord/Zuidlijn...

Onze Jongens!

Zes weken lang heb ik intens meegeleefd met het Nederlands Elftal dat aan de andere kant van de planeet een poging deed tot het veroveren van de wereldbeker. Voorbeschouwingen, nabeschouwingen, Studio Sportzomer, alle poule wedstriijden, achste finales, kwart finales, halve finales, de kleine finale en de grote finale, ik heb het allemaal op tv gezien. Helaas mocht het niet baten. Oranje was absoluut gewaagd aan het Spaanse rood/geel, maar werd na 116 minuten keihard knokken, genadeloos verslagen. In Amsterdam leidde dit tot wat gebakkelei. In eerste instantie zou er slechts een huldiging op het Museumplein zijn, maar gelukkig koos de gemeente er voor om toch ook een rondvaart te doen met onze jongens. Een goede vriend met een pracht van een boot nodigde mij uit om mee te varen, wellicht een kansje om het elftal in het echt te zien....

Om half twee veroveren we een plaatsje bij het Nemo, alwaar de oranje spelers de rondvaart zullen beginnen. Als we aankomen is het nog rustig, maar dat duurt niet lang. Binnen no-time zijn we omsingeld door boten gevuld met mensen in oranje kleding. De politie- en brandweerboten sturen ons alle kanten op, maar superschipper Donar weet ons steeds weer vooraan te plaatsen. Inmiddels hebben wij bezoek gekregen van de zogenaamde Bavaria boot met aan boord tientallen Bavaria meisjes . Het WK is voorbij en dus geven zij de Bavaria jurkjes die voor 70 Euro per stuk over de toonbank gingen, helemaal gratis weg. Van alle kanten klinkt muziek, iedereen zingt en danst, de sfeer zit er goed in.

Om klokslag drie uur verschijnen de eerste helikopters aan de hemel gevolgd door de Chinook die onze jongens vervoert. Er wordt een ereronde gevlogen en dan landt de heli op de marinebasis alwaar de overstap naar de rondvaartboot gemaakt zal worden. Het is even wachten, maar dan sta je ineens oog in oog met de mensen die je eigenlijk alleen maar van tv kent en kun je ze bijna aanraken. Dat wil zeggen, als mijn armen een meter of tien langer geweest zouden zijn. De jongens verbazen zich over de gekte op het water omdat zij echt niet verwacht hadden dat er zoveel mensen zo intens met ze mee hebben geleefd, het duurt dan ook even voordat zij echt toe kunnen geven aan het feestgedruis. In een paar seconden zijn ze voorbij en ondanks de temperatuur sta ik met kippenvel op m'n armen en ben heel blij dat ik hier bij mocht zijn.

Toch is het feest nog niet voorbij. Superschipper weet heel tactisch alle andere vaartuigen aan de kant te drukken en vaart moeiteloos achter de rondvaartboot aan om vervolgens zijn MLV 1050 naast het Nederlands elftal te parkeren. Uiteraard met resultaat; Michel Vorm deelt de inhoud van zijn bierpul met ons, Arjen Robben werpt een handkus toe, Gio ontvangt bloemen en wij krijgen een andere bos terug, Wesley Sneijder krijgt van ons een krant cadeau met op de voorpagina de krantenkop 'WES WE CAN!' Er wordt geproost met Maarten Stekelenburg, Dirk Kuyt doet een dansje, Robin van Persie maakt een hoop foto's of filmpjes van ons en Mark van Bommel werpt ons een dikke vette knipoog toe die nog voor heel wat slapenloze nachten gaat zorgen.
De voetballers draaien de Herengracht op en daar nemen wij afscheid van ze. Via het IJ en de Houtmankade, varen we nog wat rondjes door Amsterdam na-mijmerend over ons moment. We zijn trots, want ondanks dat ze niet gewonnen hebben, hebben ze wel in de finale gestaan. Maar hoe raar is het om deze mensen van zo dichtbij mee te maken? En hoe raar is het dat zij zo verbaasd zijn over de gekte? Wat dat betreft zijn het net mensen. En hoe raar is het dat er nu voorlopig geen interlands meer op tv zijn? En hoe raar is het dat Jack van Gelder de dag niet meer voor ons afsluit? En hoe blij zijn we met het feit dat we waarschijnlijk nooit meer een vuvuzela zullen horen? Tijd om ons te richten op het EK, nog 695 nachtjes slapen...