Vingeroefeningen

Voordat ik begon met het schrijven van deze tekst heb ik uren zitten nadenken over het schrijven van een nieuwe tekst. Schrijven moet je blijven doen, anders word je roestig. Maar waar moet je dan over schrijven? Ik had wel een onderwerp in mijn hoofd, dat dobberde al enige weken aan de oppervlakte van mijn denkvermogen, maar er een concreet verhaal omheen breien wilde maar niet lukken. Nee, laat ik het anders zeggen, ik heb mijn brein op non-actief gezet en heb het niets doen tot een kunstvorm verheven. Toch wel een van mijn betere kwaliteiten.

Elke keer als ik achter mijn computer kroop met het idee 'nu ga ik schrijven' belandde ik toch weer in mijn standaard Facebook-YouTube-Twitter-Google-rondje. Inmiddels heb ik vijftien nieuwe digitale vriendjes, heb ik dit nummer zo vaak geluisterd dat ik de tekst uit mijn hoofd ken en wil ik echt heel graag dit boek hebben, maar dan moet ik een mailtje sturen naar The President waar ik dan weer geen zin in heb. Ja, ik zit nog steeds in Zuid-Afrikaanse sferen en nee, dat heeft niets met het WK te maken. Ondertussen blijf ik tegen mezelf roepen dat ik moet schrijven wat natuurlijk een absolute doodoener is voor je eigen inspiratie.

Ik klik nog wat rond op Facebook en realiseer me ineens wat een geweldig concept dat eigenlijk is. Iemand heeft dit zitten bedenken en kwam met iets op de proppen waarin Friendster, Orkut en Hyves niet geslaagd zijn. In één oogopslag weet ik precies wat al mijn vrienden aan het doen zijn, zonder dat ik daarvoor uren aan de telefoon moet hangen, of ellenlange emailtjes moet uitspitten. Foto's, vakantieverhalen, gekke status-updates en de nieuwste muziektrends, het wordt allemaal openbaar gemaakt. Leuke bijkomstigheid, niet alleen mijn vrienden maken er gebruik van, maar ook de nodige 'beroemdheden' zien hier het voordeel van.

Tien jaar geleden mocht je jezelf gelukkig prijzen als de zanger van de band waar jij zo'n fan van was een berichtje achterliet op een forum. Mocht je dan echt geinteresseerd zijn in zijn leven, dan was je gedwongen om bij de kapper de nodige roddelbladen uit te moeten spitten. Inmiddels zijn we zover dat ik van de mensen die ik bewonder precies weet wat ze aan het doen zijn door de combinatie Facebook/Twitter, zonder dat ik die mensen ooit zal spreken, of laat staan, in het echt zal ontmoeten. Dit heeft voor de 'celebrities' ook weer grote voordelen. De paparazzi kan voortaan lekker thuis blijven en hoeven zich niet meer uren achter vuilnisbakken te verstoppen in de hoop dat ene bijzondere plaatje te kunnen schieten. Die bijzonder plaatjes, compleet met tekst en uitleg, zijn immers al door de persoon in kwestie openbaar gemaakt.
Food for thought: Gaan Facebook en Twitter er voor zorgen dat het fenomeen roddelblad verdwijnt?

Uit Den Ouden Doosch Deel 1: de Noord/Zuidlijn

In 2003 heb ik een poging gedaan mijn schrijfkwaliteiten te verbeteren door me een jaar lang te verdiepen in proza, toneel, poëzie, scenario en essay(s). Het uiteindelijke resultaat heeft niet echt ergens toegeleid, maar tijdens het opschonen van mijn oude PC kwam ik een aantal teksten tegen die toch best aardig zijn. Dit is dan ook een hele luie poging om mijn blog up-to-date te houden.

De opdracht die bij het onderstaande verhaal hoort: Neem iets negatiefs en schrijf daar positief over...

Noord/Zuidlijn

In de zomer van 1992 werd door de Amsterdamse gemeenteraad besloten dat de hoofdstad toe was aan een verbetering van het openbaar vervoer. Onderzoekcijfers hadden aangetoond dat het op dat moment operatief zijnde bussen- en tramnetwerk, de steeds groter groeiende groep reizigers niet meer aan zou kunnen en dus moest er zo snel mogelijk een alternatief komen. Grondig werd de structuur van de stad bestudeerd en uiteindelijk werd vastgesteld dat een ondergrondse metrolijn de enige oplossing zou zijn.

De techniek had het inmiddels mogelijk gemaakt om onder de oude monumentale stad te bouwen zonder gebouwen te moeten slopen, zoals dat in de jaren zeventig het geval was tijdens de bouw van de Zuid-Oost lijnen. Bovendien bleek een ondergrondse verbinding ook het snelst te zijn. Mede daarom werd dan ook geconcludeerd dat dit een mogelijkheid was om stadsdeel Noord meer bij het centrum te betrekken en dus zou het beginpunt van de desbetreffende metro gelegen zijn op het Buikslotermeerplein en vanaf daar negen en een halve kilometer afleggen om dan zestien minuten later aan te komen in zuid bij het World Trade Centre.

Je zult begrijpen dat ik natuurlijk laaiend enthousiast was toen dit plan bekend werd gemaakt. Immers; wie wil er nu niet binnen zestien minuten van noord naar zuid en dat zonder overstappen. Ik en menig stadsbewoner met mij, stemde dan ook volmondig JA! tijdens het referendum dat in 1992 werd gehouden om de bewoners van Amsterdam democratisch mee te laten beslissen voor of tegen de Noord/Zuidlijn, zoals hij inmiddels gedoopt was.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en is het werkelijke bouwen van de metro eindelijk begonnen. Gelukkig heeft de gemeente de bouw zodanig weten aan te pakken dat de hoofdstedelijke bewoners niet eens door hebben dat er van alles gebeurd onder hun voeten. Sterker nog, waarschijnlijk is men alweer vergeten dat ze tien jaar geleden massaal voor de lijn hebben gestemd, wat je hoort er op dit moment bijzonder weinig over. Geen hoger uitgevallen kosten, geen veiligheidsproblemen, geen storingen bij het graven van tunnels tussen heipalen door die al honderden jaren oud zijn. Helemaal niets. En het graven en bouwen gaat erg vlot, zo vlot, dat de eerste reizigers al in 2012 gebruik kunnen maken van deze supersnelle verbinding, slechts twintig jaar nadat het plan op tafel is gekomen.

Nog maar acht jaar te gaan en dan hoeven we geen gebruik meer te maken van die hopeloze overvolle trams die altijd vast zitten in het verkeer. Dan kunnen wij noorderlingen eindelijk op een snelle manier in het zuiden van de stad komen, via een hele handige route met haltes op belangrijke plaatsen als de Kalverstraat en de Albert Cuyp. Ja, ik zie het wel zitten die Noord/Zuidlijn...