Onze Jongens!

Zes weken lang heb ik intens meegeleefd met het Nederlands Elftal dat aan de andere kant van de planeet een poging deed tot het veroveren van de wereldbeker. Voorbeschouwingen, nabeschouwingen, Studio Sportzomer, alle poule wedstriijden, achste finales, kwart finales, halve finales, de kleine finale en de grote finale, ik heb het allemaal op tv gezien. Helaas mocht het niet baten. Oranje was absoluut gewaagd aan het Spaanse rood/geel, maar werd na 116 minuten keihard knokken, genadeloos verslagen. In Amsterdam leidde dit tot wat gebakkelei. In eerste instantie zou er slechts een huldiging op het Museumplein zijn, maar gelukkig koos de gemeente er voor om toch ook een rondvaart te doen met onze jongens. Een goede vriend met een pracht van een boot nodigde mij uit om mee te varen, wellicht een kansje om het elftal in het echt te zien....

Om half twee veroveren we een plaatsje bij het Nemo, alwaar de oranje spelers de rondvaart zullen beginnen. Als we aankomen is het nog rustig, maar dat duurt niet lang. Binnen no-time zijn we omsingeld door boten gevuld met mensen in oranje kleding. De politie- en brandweerboten sturen ons alle kanten op, maar superschipper Donar weet ons steeds weer vooraan te plaatsen. Inmiddels hebben wij bezoek gekregen van de zogenaamde Bavaria boot met aan boord tientallen Bavaria meisjes . Het WK is voorbij en dus geven zij de Bavaria jurkjes die voor 70 Euro per stuk over de toonbank gingen, helemaal gratis weg. Van alle kanten klinkt muziek, iedereen zingt en danst, de sfeer zit er goed in.

Om klokslag drie uur verschijnen de eerste helikopters aan de hemel gevolgd door de Chinook die onze jongens vervoert. Er wordt een ereronde gevlogen en dan landt de heli op de marinebasis alwaar de overstap naar de rondvaartboot gemaakt zal worden. Het is even wachten, maar dan sta je ineens oog in oog met de mensen die je eigenlijk alleen maar van tv kent en kun je ze bijna aanraken. Dat wil zeggen, als mijn armen een meter of tien langer geweest zouden zijn. De jongens verbazen zich over de gekte op het water omdat zij echt niet verwacht hadden dat er zoveel mensen zo intens met ze mee hebben geleefd, het duurt dan ook even voordat zij echt toe kunnen geven aan het feestgedruis. In een paar seconden zijn ze voorbij en ondanks de temperatuur sta ik met kippenvel op m'n armen en ben heel blij dat ik hier bij mocht zijn.

Toch is het feest nog niet voorbij. Superschipper weet heel tactisch alle andere vaartuigen aan de kant te drukken en vaart moeiteloos achter de rondvaartboot aan om vervolgens zijn MLV 1050 naast het Nederlands elftal te parkeren. Uiteraard met resultaat; Michel Vorm deelt de inhoud van zijn bierpul met ons, Arjen Robben werpt een handkus toe, Gio ontvangt bloemen en wij krijgen een andere bos terug, Wesley Sneijder krijgt van ons een krant cadeau met op de voorpagina de krantenkop 'WES WE CAN!' Er wordt geproost met Maarten Stekelenburg, Dirk Kuyt doet een dansje, Robin van Persie maakt een hoop foto's of filmpjes van ons en Mark van Bommel werpt ons een dikke vette knipoog toe die nog voor heel wat slapenloze nachten gaat zorgen.
De voetballers draaien de Herengracht op en daar nemen wij afscheid van ze. Via het IJ en de Houtmankade, varen we nog wat rondjes door Amsterdam na-mijmerend over ons moment. We zijn trots, want ondanks dat ze niet gewonnen hebben, hebben ze wel in de finale gestaan. Maar hoe raar is het om deze mensen van zo dichtbij mee te maken? En hoe raar is het dat zij zo verbaasd zijn over de gekte? Wat dat betreft zijn het net mensen. En hoe raar is het dat er nu voorlopig geen interlands meer op tv zijn? En hoe raar is het dat Jack van Gelder de dag niet meer voor ons afsluit? En hoe blij zijn we met het feit dat we waarschijnlijk nooit meer een vuvuzela zullen horen? Tijd om ons te richten op het EK, nog 695 nachtjes slapen...

Jack Parow Ho$h ja!!

Er lijkt een soort uitwisseling gaande te zijn tussen Zuid Afrikaanse en Nederlandse creativelingen. Wij sturen al dan niet geslaagde acteurs naar het zuidelijk halfrond en we krijgen er al dan niet geslaagde muzikanten voor terug. Dit fenomeen begon met het kunstenaars collectief Die Antwoord, die met hun zef side rap uit het niets de westerse wereld wisten te bestormen. Dat heeft nog al wat effect gehad op mijn toch al heel erg brede muzieksmaak. Ineens zat ik tot over mijn oren in bands die luisteren naar briljante namen als: Die Heuwels Fantasties, Fokofpolisiekar, Van Coke Kartel en mijn persoonlijke nieuwe held; Zander Tyler. Wie? Sjaakie Paarl. Wie? Jack Parow. Wie? Deze gast!
Dit heerschap is zo'n beetje de verpersoonlijking van de zefheid, overcompenseert zijn voorkomen door het dragen van petten met extra lange kleppen en een pornosnor waar Ron Jeremy jaloers van zou worden. Daarbij heeft als persoonlijk levensdoel het zoveel mogelijk nuttigen van cognac en brengt hij zijn vrije tijd vooral door achter de 'braai'. Daar staat wel tegenover dat de flows van deze rauwdauwer echt master zijn, en ondanks zijn alterego, lijkt ome Sjaak een hele relaxte kerel.
de Nederlandse rapscene haakte snel in, want binnen no-time tekende hij bij TopNotch, lag er een album in de winkels en werd er een Nederlandse tour gepland.

Zo'n vijf uur geleden stond ik in de Melkweg klaar om Jack Parow dan eindelijk live te bewonderen.
Het concert werd geopend door suport act Kosha Dillz, een Amerikaanse rapper die zeker kwaliteiten heeft. Zijn begeleidings band bestond uit een Saxaphonist die de avond er voor nog een doorsnee straatartiest was en een lievelijk DJ-meiske. Het hele gebeuren deed mij een beetje denken aan Matisyahu. Helaas had niemand van te voor de moeite genomen om uit te leggen waar Amsterdam ligt, want als je op toernee bent met een Zuid Afrikaanse band, die in het Afrikaans rapt/zingt dan zal het optreden toch ook wel ergens in Zuid Afrika zijn? Het feit dat er een Zuid Afrikaanse enclave voor het podium stond hielp dan ook niet echt. Gelukkig speelde de hele zaal het spelletje mee want op de vraag: 'wat is een goed Afrikaans woord?' klonk eenstemmige het enige echte antwoord 'POES'. Kosha Dillz begon erg goed en wist de zaal zeker op te zwepen, maar ergens tegen het einde van het op te treden begon hij te zemelen over zijn religie, een mooi moment om even te gaan roken...

Sigaret op en inmiddels ook exit Kosha Dillz, snel podium ombouwen, licht uit, spot aan. Twee jongens betreden de bühne en staan even te klungelen met de laptops die klaar staan. De muziek begint en dan staat eindelijk ome Sjaak op het toneel. Hij blijkt echt onder de indruk te zijn van de zeshonderd plus 'Nederlanders' die de moeite hebben genomen om naar zijn optreden te komen en geniet daar intens van. Het publiek geniet op hun beurt intens van de show die wordt neergezet en ondanks het feit dat de kwaliteit van het geluid echt ronduit ruk is gaat het dak er af in de Melkweg. Nagenoeg alle nummers worden meegezongen, er wordt gedanst en de crowdsurfers laten ook weten dat ze aanwezig zijn. Een meisje beklimt de schouders van een vriend en probeert op allerlei manieren contact te maken met Jack, Jack doet op zijn beurt heel hard zijn best om dit te negeren. Een half uur later probeert een jongen het zelfde truukje en boekt hierbij wel succes. De Heuwels Fantasties geven ook act-de-presence als begeleidingsband. Gehuld in winterkleding wel te verstaan, want ondanks de tropische temperaturen buiten en binnen vonden zij het blijkbaar nodig om dikke truien aan te trekken. De basist had hier toch wel wat moeite mee, want die liet meerdere keren blijken dat hij het toch wel erg warm had. Een schril contrast met de in hempie-en-boxer gestoken Jack Parow. De Heuwels mogen ook nog een paar nummers uit hun eigen repertoire spelen, vermoedelijk omdat Parow nog niet genoeg materiaal heeft om een heel uur mee te vullen. Helaas, één Guus Meeuwis/Marco Borsato/Rene Froger is meer dan genoeg denk ik persoonlijk. De rest van de zaal denkt er blijkbaar het zelfde over want opeens gaat iedereen drinken halen, of roken, of naar de wc, een beetje lullig wel. Na drie nummers neemt Sjaak de boel weer over en gevaarlijk als hij is, weet hij heel makkelijk de sfeer weer terug te brengen. Te snel wordt het laatste nummer aangekondigd. De artiest verlaat de zaal maar de bezoekers blijven stug staan en scanderen zijn naam. Er is wel een fotograaf achtergebleven die echt verbaasd is over de enthousiaste reacties van het publiek. Hij blijft maar plaatjes schieten om dit allemaal op de gevoelig plaat vast te leggen. Zelf sta ik achterin de zaal, vlak bij de technici en kan vanuit mijn ooghoek de set-list bekijken. Hierop staat geen encore... Daarintegen wordt ook het licht nog niet aangedaan...
Ergens in de zaal begint iemand dans dans dans ek wil fokken dans te zingen, het duurt niet lang voordat we dat met z'n allen meeloeien. Het heeft effect wat Jack komt weer terug. Nog één nummer dan en dat is uiteraard het liedje dat al door het publiek werd aangedragen. Vijf minuten later neemt hij dan echt afscheid van ons, nog steeds onder de indruk, nog steeds enthousiast, nog steeds intens genietend. Het was een kak lekker optreden, ik hoop alleen wel dat Zander nuchter genoeg is om het succes dat hij nu heeft te kunnen behapstukken. Het zou echt zonde zijn als het allemaal te snel gaat, waardoor hij wellicht aan zijn eigen succes ten onder zal gaan.
Ik wil dan ook afsluiten met de woorden die een wijs man ooit gebruikt heeft:
één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven
rook te veel dagga en denk over je leven

Hosh ja & Awe!