21 Jump Street /Straight Outta Compton

Toen ik een jaar of 15 was hield ik me bezig met twee dingen; Johnny Depp en N.W.A. Een uiterst rare combinatie als je er over na denkt. De eerst genoemde was een doorbrekende 'teenage heartthrob' die eind jaren 80 elke dinsdagavond op tv te bewonderen was in de serie 21 Jump Street. De ander was een groep opgeschoten rauwdouwers die uit het niets de wijk Compton op de kaart wisten te zetten en de wereld voorstelde aan het fenomeen Gangster Rap.

21 Jump Street had als thema een groep jonge detectives die under cover gingen op allerlei middelbare scholen om daar zaken op te lossen die het daglicht niet konden verdragen. Dit om even je geheugen op te frissen.
Begin jaren 90 werd de serie geschrapt, maar gelukkig zijn alle afleveringen te verkrijgen op DVD.
N.W.A bestond uit vijf rappers die vooral tegen alles en iedereen waren, en drugs, seks en wapens in zekere mate wisten te verheerlijken. De roem van N.W.A heeft niet heel erg lang geduurd. Door allerlei ruzies over contracten e.d. viel de groep na een jaar of twee uit elkaar. Front man Eazy-E overleed een paar jaar later aan de gevolgen van AIDS, maar Ice Cube en Dr. Dre zijn nu bijna 25 jaar na dato de toonaangevende leiders van de huidige rapscene.

Nu is de vraag, waarom wil ik dit stukje geschiedenis met jullie delen?
Gelukkig is het antwoord heel simpel. In het jaar 2012 zal de remake van 21 Jump Street in de bioscoop draaien.
De eerdere genoemde Johnny Depp heeft altijd in interviews geroepen dat hij die periode van zijn leven vreselijk vond en er niets meer mee te maken wil hebben, maar schijnbaar heeft hij zijn principes aan de kant gezet, want de cameo's worden gefilmd as we speak.
De film zal dus wederom gaan over een club jonge detectives die highschool crimes moeten oplossen en wie kan er beter zo'n soort politie bureau runnen dan onze enige echte eigen Ice 'fuck the police' Cube.
Ik heb als 15 jarige tiener toch een vooruitziende blik gehad.

Cold feet!

Als kind was ik de trotse bezitter van een heus cassettebandje waarop Mijneer Dick Laan een avontuur van Pinkeltje voorlas. De eerste zin van het verhaal was 'Alle begin is moeilijk' waarmee de schrijver probeerde te verklaren hoe moeilijk schrijven kan zijn. 'Logisch' dacht ik als achtjarige, terwijl ik probeerde een schoolsaangeleerd cursiefhandschrift netjes tussen de hulplijntjes te krijgen. De jaren verstreken en Pinkeltje verdween uit mijn leven, maar dat ene zinnetje is altijd blijven hangen. Bij elk stuk tekst dat ik moet schrijven is de eerste gedachte die in mijn hoofd schiet 'alle begin is moeilijk.'

Deze week is gebleken dat als er iets moeilijk is, dat dat dan wel alle begin is.
Op zaterdag ontdekte ik dat uitgeverij Lebowski in samenwerking met Top Notch een open podium dingetje organiseert. 'Denk je dat je kunt schrijven, lever tekst in en wellicht mag je vijf minuten je stem laten horen.' Hoe duidelijk wil je het hebben? Het leek mijn sowieso een leuk gebeuren om naar toe te gaan, maar hoe cool zou het zijn als je daar wellicht vijf minuten...

Op zondag deelde ik dit idee met een goede vriendin, maar voegde daar wel aan toe dat ik al jaren geen verhalen meer geschreven had en een beetje twijfelde of ik dat nog wel kon.
Op maandagavond legde ik het idee voor aan een aantal vrienden in de kroeg, die meteen riepen dat ik dat zeker moest doen. Ik had immers nog zeven hele dagen om met iets goeds op de proppen te komen.
Op dinsdag wist ik het zeker, ja ik wilde dit doen. Gewoon puur om het doen. Ik moest alleen nog even een verhaal schrijven, maar dat kon woensdag ook nog wel, toch?
Op woensdag liep mijn reguliere werkdag een aantal uren uit en bij thuiskomst wilde ik eigenlijk alleen nog maar slapen. Ik had wel de moeite genomen om een tijdens een vergadering een soort van synopsis in elkaar te draaien, maar had dat blaadje ergens laten slingeren. Twee mogelijkheden, één; het blaadje is in een vuilnisbak verdwenen, of twee; over een paar jaar loop ik tegen een verhaal aan waarvan ik dan zal denken 'heb ik dit niet al eens gehoord?'

Inmiddels is het donderdag, en ik heb al heel veel gedaan, de afwas onder andere. Ik heb ook zeker tien minuten zitten staren naar één van de muren in de slaapkamer en me af zitten vragen waarom mijn katten toch specifiek aan dat hoekje moeten krabben. Tijd voor nieuw behang dus.
Ondertussen gingen er wel flarden van het verhaal in wording door mijn hoofd, maar opgeschreven had ik het nog niet. Want stel nou dat ik werklijk iets in zou leveren, dan is de kans heel groot dat men het ruk vindt.
Ik beeldde mezelf een soort Idols-achtige bijeenkomst in waarbij ik op Gordoneske wijze te horen krijg om het niet in mijn hoofd te halen om ooit nog mijn gezicht te laten zien. Er bestaat natuurlijk ook een kans dat het wel goed genoeg is, dan moet je ineens in die spotlight en ik kan helemaal niet zo goed voorlezen. En dan is er nog het probleem dat mensen die je niet kent ineens een mening over je hebben, vanalles van je gaan verwachten, waar ik niet aan kan voldoen, om dan het stempel one-trick-pony keihard op je voorhoofd gedrukt te krijgen.
In principe heb ik nog drie dagen de tijd, maar iets zegt me dat dit 'm gewoon niet gaat worden. Dit is echt een gigantisch geval van koudwatervrees.

Ter illustratie de slaapkamermuur: