Jack Parow: the saga continues

Ik blog, dus ik ben hip. Heel sporadisch wel te verstaan, maar toch. Vorige week vroeg ik me af hoeveel mensen mijn blog nou werkelijk bekijken, want stiekem hoop je toch dat je iets meer bezoekers aantrekt dan dat handje vol vrienden en je ouders. Erkenning, dat is immers waar het om gaat.

Elke keer als ik een nieuw bericht post schiet het aantal bezoekers omhoog, tot zover de logica. Interessant is het wel dat het bezoekersaantal gestegen bleek op tijden dat ik bijzonder inactief was, maar die heel toevallig synchroon liepen met de momenten waarop Jack Parow voet zette op Nederlandse bodem. Dat ik in juli van dit jaar een briljant stuk tekst heb geschreven over het eerste optreden van Jack Parow in NL zal daar vast mee te maken hebben, denk je dan. Dat artikel is immers zo goed dat een totaal onbekend iemand de url heeft gepost op 'Wat Kyk Jy?' wat er toch in geresulteerd heeft dat er maar liefst vijf(!) Zuid Afrikanen de moeite hebben genomen om op de link te klikken, waarvoor dank.
Helaas, weer een illusie armer, want het zijn niet mijn schrijfvaardigheden, noch de skills van de romantische Afrikaanse superster rapper die de statistieken doen stijgen. De meest gebruikte zoekterm die leidt naar mijn blog is: 'Drummer Jack Parow'.

Nu is de volgende vraag, hoe maakt Google de link tussen de drummer, of drumster moet ik eigenlijk zeggen, van Jack Parow en mijn blog, want tot vorige week zondag was die dame voor mij geheel onbekend talent.
Eerlijkheid gebied te zeggen dat na afloop van het het concert vorige week in de Melkweg, een hele goede vriend en ik serieus hebben zitten overwegen om onder de noemer 'Hollandse gastvrijheid' respectievelijk de drumster en de DJ mee naar huis te nemen. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat deze Amsterdamse grootspraak nergens toe heeft geleid.

Lieve kijkbuiskinderen, ik moet jullie teleurstellen, ik ken de drumster niet, ik heb haar nooit ontmoet en de kans dat wel gaat gebeuren acht ik niet heel groot. Ik zou zeggen, probeer deze link eens. Het enige dat ik heb is hele goede herinneringen aan een fantastische concert.

Helder MDMA moment

Het is een mooie nazomerse avond, ik sta met mijn moeder te wachten op een tram ergens in het centrum van de stad. We hebben samen de dag doorgebracht, maar moeders wil graag naar huis en aangezien zij buiten de stad woont en parkeren echt hel is in het centrum, maakt zij met alle liefde gebruik van het openbaar vervoer. Nu is mijn moeder prima instaat om alleen te reizen, maar voor mijn eigen gemoedstoestand hou ik haar toch gezelschap tot de juiste tram arriveert. Terwijl we wat napraten over onze activiteiten van deze avond zie ik in de verte de tram aankomen.
'Mama, je tram komt er aan.'
'Heel goed kind. Doe je voorzichtig als je straks naar huis loopt? Niet met vreemde mannen mee gaan hè?' zegt ze tegen me terwijl ze naar me knipoogt.
'Tenzij hij heel leuk is, maar dan moet hij wel echt heel leuk zijn.'
De deuren van de tram gaan open en ik beloof lachend dat ik me zal gedragen. Moeders wil instappen maar moet even wachten op een hip uitziende jonge man die redelijk wappie het fenomeen in- en uitgang probeert te ontravelen terwijl hij een geannimeerd gesprek heeft met zich zelf. Moeders kijkt me bedenkelijk aan en ik trek m'n schouders op. De tram rijdt met moeders er in weg en ik loop observerend achter wappie zijnde oom hipster aan. Gezien de toestand waarin hij zich verkeerd en de kleding die hij aan heeft vermoed ik dat hij van Valtifest af komt en de MDMA die hij daar tot zich heeft genomen is nog lang niet uitgewerkt. Af en toe vang ik vlagen op van zijn monoloog maar een logisch verhaal kan ik er niet van maken. Het is wel een net mannetje, want ondanks zijn wazigheid, gooit hij bij het passeren van een vuilnisbak netjes een blikje in de container. Net op het moment dat ik bedenk dat ik dit type toch echt voorbij moet lopen draait hij zich om, ziet mij, gooit hij zijn armen in de lucht en roept heel hard 'HEEEEEE!'
In een impuls doe ik precies het zelfde, wat voor voorbijgangers een bijzonder lollig gezicht moet zijn geweest.
'Oh' zegt oom hipster 'Die had ik niet verwacht. Zullen we even knuffelen?'
'Ehm... Nee.'
'Nee, ok we gaan niet knuffelen. Weet je toevallig wel hoe ik bij de Korsakoff kom?
'Je moet hier die kant op, die straat helemaal uitlopen, dan loop je er vanzelf tegen aan. Oom hipster kijkt even naar mijn uitgestoken hand en vraagt dan 'Met die kant, bedoel je dan links?' Als het op richting aan komt is hij duidelijk helderder dan ik. Oversteken daarintegen geeft wel een probleem, want hij ziet echt niet dat het voetgangerslicht op rood staat waardoor hij tot drie keer toe bijna wordt overreden. Toch voel ik me niet geroepen om zijn reddende engel te spelen, ik heb mijn moeder immers beloofd niet met vreemde mannen mee te gaan.

Vingeroefeningen

Voordat ik begon met het schrijven van deze tekst heb ik uren zitten nadenken over het schrijven van een nieuwe tekst. Schrijven moet je blijven doen, anders word je roestig. Maar waar moet je dan over schrijven? Ik had wel een onderwerp in mijn hoofd, dat dobberde al enige weken aan de oppervlakte van mijn denkvermogen, maar er een concreet verhaal omheen breien wilde maar niet lukken. Nee, laat ik het anders zeggen, ik heb mijn brein op non-actief gezet en heb het niets doen tot een kunstvorm verheven. Toch wel een van mijn betere kwaliteiten.

Elke keer als ik achter mijn computer kroop met het idee 'nu ga ik schrijven' belandde ik toch weer in mijn standaard Facebook-YouTube-Twitter-Google-rondje. Inmiddels heb ik vijftien nieuwe digitale vriendjes, heb ik dit nummer zo vaak geluisterd dat ik de tekst uit mijn hoofd ken en wil ik echt heel graag dit boek hebben, maar dan moet ik een mailtje sturen naar The President waar ik dan weer geen zin in heb. Ja, ik zit nog steeds in Zuid-Afrikaanse sferen en nee, dat heeft niets met het WK te maken. Ondertussen blijf ik tegen mezelf roepen dat ik moet schrijven wat natuurlijk een absolute doodoener is voor je eigen inspiratie.

Ik klik nog wat rond op Facebook en realiseer me ineens wat een geweldig concept dat eigenlijk is. Iemand heeft dit zitten bedenken en kwam met iets op de proppen waarin Friendster, Orkut en Hyves niet geslaagd zijn. In één oogopslag weet ik precies wat al mijn vrienden aan het doen zijn, zonder dat ik daarvoor uren aan de telefoon moet hangen, of ellenlange emailtjes moet uitspitten. Foto's, vakantieverhalen, gekke status-updates en de nieuwste muziektrends, het wordt allemaal openbaar gemaakt. Leuke bijkomstigheid, niet alleen mijn vrienden maken er gebruik van, maar ook de nodige 'beroemdheden' zien hier het voordeel van.

Tien jaar geleden mocht je jezelf gelukkig prijzen als de zanger van de band waar jij zo'n fan van was een berichtje achterliet op een forum. Mocht je dan echt geinteresseerd zijn in zijn leven, dan was je gedwongen om bij de kapper de nodige roddelbladen uit te moeten spitten. Inmiddels zijn we zover dat ik van de mensen die ik bewonder precies weet wat ze aan het doen zijn door de combinatie Facebook/Twitter, zonder dat ik die mensen ooit zal spreken, of laat staan, in het echt zal ontmoeten. Dit heeft voor de 'celebrities' ook weer grote voordelen. De paparazzi kan voortaan lekker thuis blijven en hoeven zich niet meer uren achter vuilnisbakken te verstoppen in de hoop dat ene bijzondere plaatje te kunnen schieten. Die bijzonder plaatjes, compleet met tekst en uitleg, zijn immers al door de persoon in kwestie openbaar gemaakt.
Food for thought: Gaan Facebook en Twitter er voor zorgen dat het fenomeen roddelblad verdwijnt?

Uit Den Ouden Doosch Deel 1: de Noord/Zuidlijn

In 2003 heb ik een poging gedaan mijn schrijfkwaliteiten te verbeteren door me een jaar lang te verdiepen in proza, toneel, poëzie, scenario en essay(s). Het uiteindelijke resultaat heeft niet echt ergens toegeleid, maar tijdens het opschonen van mijn oude PC kwam ik een aantal teksten tegen die toch best aardig zijn. Dit is dan ook een hele luie poging om mijn blog up-to-date te houden.

De opdracht die bij het onderstaande verhaal hoort: Neem iets negatiefs en schrijf daar positief over...

Noord/Zuidlijn

In de zomer van 1992 werd door de Amsterdamse gemeenteraad besloten dat de hoofdstad toe was aan een verbetering van het openbaar vervoer. Onderzoekcijfers hadden aangetoond dat het op dat moment operatief zijnde bussen- en tramnetwerk, de steeds groter groeiende groep reizigers niet meer aan zou kunnen en dus moest er zo snel mogelijk een alternatief komen. Grondig werd de structuur van de stad bestudeerd en uiteindelijk werd vastgesteld dat een ondergrondse metrolijn de enige oplossing zou zijn.

De techniek had het inmiddels mogelijk gemaakt om onder de oude monumentale stad te bouwen zonder gebouwen te moeten slopen, zoals dat in de jaren zeventig het geval was tijdens de bouw van de Zuid-Oost lijnen. Bovendien bleek een ondergrondse verbinding ook het snelst te zijn. Mede daarom werd dan ook geconcludeerd dat dit een mogelijkheid was om stadsdeel Noord meer bij het centrum te betrekken en dus zou het beginpunt van de desbetreffende metro gelegen zijn op het Buikslotermeerplein en vanaf daar negen en een halve kilometer afleggen om dan zestien minuten later aan te komen in zuid bij het World Trade Centre.

Je zult begrijpen dat ik natuurlijk laaiend enthousiast was toen dit plan bekend werd gemaakt. Immers; wie wil er nu niet binnen zestien minuten van noord naar zuid en dat zonder overstappen. Ik en menig stadsbewoner met mij, stemde dan ook volmondig JA! tijdens het referendum dat in 1992 werd gehouden om de bewoners van Amsterdam democratisch mee te laten beslissen voor of tegen de Noord/Zuidlijn, zoals hij inmiddels gedoopt was.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en is het werkelijke bouwen van de metro eindelijk begonnen. Gelukkig heeft de gemeente de bouw zodanig weten aan te pakken dat de hoofdstedelijke bewoners niet eens door hebben dat er van alles gebeurd onder hun voeten. Sterker nog, waarschijnlijk is men alweer vergeten dat ze tien jaar geleden massaal voor de lijn hebben gestemd, wat je hoort er op dit moment bijzonder weinig over. Geen hoger uitgevallen kosten, geen veiligheidsproblemen, geen storingen bij het graven van tunnels tussen heipalen door die al honderden jaren oud zijn. Helemaal niets. En het graven en bouwen gaat erg vlot, zo vlot, dat de eerste reizigers al in 2012 gebruik kunnen maken van deze supersnelle verbinding, slechts twintig jaar nadat het plan op tafel is gekomen.

Nog maar acht jaar te gaan en dan hoeven we geen gebruik meer te maken van die hopeloze overvolle trams die altijd vast zitten in het verkeer. Dan kunnen wij noorderlingen eindelijk op een snelle manier in het zuiden van de stad komen, via een hele handige route met haltes op belangrijke plaatsen als de Kalverstraat en de Albert Cuyp. Ja, ik zie het wel zitten die Noord/Zuidlijn...

Onze Jongens!

Zes weken lang heb ik intens meegeleefd met het Nederlands Elftal dat aan de andere kant van de planeet een poging deed tot het veroveren van de wereldbeker. Voorbeschouwingen, nabeschouwingen, Studio Sportzomer, alle poule wedstriijden, achste finales, kwart finales, halve finales, de kleine finale en de grote finale, ik heb het allemaal op tv gezien. Helaas mocht het niet baten. Oranje was absoluut gewaagd aan het Spaanse rood/geel, maar werd na 116 minuten keihard knokken, genadeloos verslagen. In Amsterdam leidde dit tot wat gebakkelei. In eerste instantie zou er slechts een huldiging op het Museumplein zijn, maar gelukkig koos de gemeente er voor om toch ook een rondvaart te doen met onze jongens. Een goede vriend met een pracht van een boot nodigde mij uit om mee te varen, wellicht een kansje om het elftal in het echt te zien....

Om half twee veroveren we een plaatsje bij het Nemo, alwaar de oranje spelers de rondvaart zullen beginnen. Als we aankomen is het nog rustig, maar dat duurt niet lang. Binnen no-time zijn we omsingeld door boten gevuld met mensen in oranje kleding. De politie- en brandweerboten sturen ons alle kanten op, maar superschipper Donar weet ons steeds weer vooraan te plaatsen. Inmiddels hebben wij bezoek gekregen van de zogenaamde Bavaria boot met aan boord tientallen Bavaria meisjes . Het WK is voorbij en dus geven zij de Bavaria jurkjes die voor 70 Euro per stuk over de toonbank gingen, helemaal gratis weg. Van alle kanten klinkt muziek, iedereen zingt en danst, de sfeer zit er goed in.

Om klokslag drie uur verschijnen de eerste helikopters aan de hemel gevolgd door de Chinook die onze jongens vervoert. Er wordt een ereronde gevlogen en dan landt de heli op de marinebasis alwaar de overstap naar de rondvaartboot gemaakt zal worden. Het is even wachten, maar dan sta je ineens oog in oog met de mensen die je eigenlijk alleen maar van tv kent en kun je ze bijna aanraken. Dat wil zeggen, als mijn armen een meter of tien langer geweest zouden zijn. De jongens verbazen zich over de gekte op het water omdat zij echt niet verwacht hadden dat er zoveel mensen zo intens met ze mee hebben geleefd, het duurt dan ook even voordat zij echt toe kunnen geven aan het feestgedruis. In een paar seconden zijn ze voorbij en ondanks de temperatuur sta ik met kippenvel op m'n armen en ben heel blij dat ik hier bij mocht zijn.

Toch is het feest nog niet voorbij. Superschipper weet heel tactisch alle andere vaartuigen aan de kant te drukken en vaart moeiteloos achter de rondvaartboot aan om vervolgens zijn MLV 1050 naast het Nederlands elftal te parkeren. Uiteraard met resultaat; Michel Vorm deelt de inhoud van zijn bierpul met ons, Arjen Robben werpt een handkus toe, Gio ontvangt bloemen en wij krijgen een andere bos terug, Wesley Sneijder krijgt van ons een krant cadeau met op de voorpagina de krantenkop 'WES WE CAN!' Er wordt geproost met Maarten Stekelenburg, Dirk Kuyt doet een dansje, Robin van Persie maakt een hoop foto's of filmpjes van ons en Mark van Bommel werpt ons een dikke vette knipoog toe die nog voor heel wat slapenloze nachten gaat zorgen.
De voetballers draaien de Herengracht op en daar nemen wij afscheid van ze. Via het IJ en de Houtmankade, varen we nog wat rondjes door Amsterdam na-mijmerend over ons moment. We zijn trots, want ondanks dat ze niet gewonnen hebben, hebben ze wel in de finale gestaan. Maar hoe raar is het om deze mensen van zo dichtbij mee te maken? En hoe raar is het dat zij zo verbaasd zijn over de gekte? Wat dat betreft zijn het net mensen. En hoe raar is het dat er nu voorlopig geen interlands meer op tv zijn? En hoe raar is het dat Jack van Gelder de dag niet meer voor ons afsluit? En hoe blij zijn we met het feit dat we waarschijnlijk nooit meer een vuvuzela zullen horen? Tijd om ons te richten op het EK, nog 695 nachtjes slapen...

Jack Parow Ho$h ja!!

Er lijkt een soort uitwisseling gaande te zijn tussen Zuid Afrikaanse en Nederlandse creativelingen. Wij sturen al dan niet geslaagde acteurs naar het zuidelijk halfrond en we krijgen er al dan niet geslaagde muzikanten voor terug. Dit fenomeen begon met het kunstenaars collectief Die Antwoord, die met hun zef side rap uit het niets de westerse wereld wisten te bestormen. Dat heeft nog al wat effect gehad op mijn toch al heel erg brede muzieksmaak. Ineens zat ik tot over mijn oren in bands die luisteren naar briljante namen als: Die Heuwels Fantasties, Fokofpolisiekar, Van Coke Kartel en mijn persoonlijke nieuwe held; Zander Tyler. Wie? Sjaakie Paarl. Wie? Jack Parow. Wie? Deze gast!
Dit heerschap is zo'n beetje de verpersoonlijking van de zefheid, overcompenseert zijn voorkomen door het dragen van petten met extra lange kleppen en een pornosnor waar Ron Jeremy jaloers van zou worden. Daarbij heeft als persoonlijk levensdoel het zoveel mogelijk nuttigen van cognac en brengt hij zijn vrije tijd vooral door achter de 'braai'. Daar staat wel tegenover dat de flows van deze rauwdauwer echt master zijn, en ondanks zijn alterego, lijkt ome Sjaak een hele relaxte kerel.
de Nederlandse rapscene haakte snel in, want binnen no-time tekende hij bij TopNotch, lag er een album in de winkels en werd er een Nederlandse tour gepland.

Zo'n vijf uur geleden stond ik in de Melkweg klaar om Jack Parow dan eindelijk live te bewonderen.
Het concert werd geopend door suport act Kosha Dillz, een Amerikaanse rapper die zeker kwaliteiten heeft. Zijn begeleidings band bestond uit een Saxaphonist die de avond er voor nog een doorsnee straatartiest was en een lievelijk DJ-meiske. Het hele gebeuren deed mij een beetje denken aan Matisyahu. Helaas had niemand van te voor de moeite genomen om uit te leggen waar Amsterdam ligt, want als je op toernee bent met een Zuid Afrikaanse band, die in het Afrikaans rapt/zingt dan zal het optreden toch ook wel ergens in Zuid Afrika zijn? Het feit dat er een Zuid Afrikaanse enclave voor het podium stond hielp dan ook niet echt. Gelukkig speelde de hele zaal het spelletje mee want op de vraag: 'wat is een goed Afrikaans woord?' klonk eenstemmige het enige echte antwoord 'POES'. Kosha Dillz begon erg goed en wist de zaal zeker op te zwepen, maar ergens tegen het einde van het op te treden begon hij te zemelen over zijn religie, een mooi moment om even te gaan roken...

Sigaret op en inmiddels ook exit Kosha Dillz, snel podium ombouwen, licht uit, spot aan. Twee jongens betreden de bühne en staan even te klungelen met de laptops die klaar staan. De muziek begint en dan staat eindelijk ome Sjaak op het toneel. Hij blijkt echt onder de indruk te zijn van de zeshonderd plus 'Nederlanders' die de moeite hebben genomen om naar zijn optreden te komen en geniet daar intens van. Het publiek geniet op hun beurt intens van de show die wordt neergezet en ondanks het feit dat de kwaliteit van het geluid echt ronduit ruk is gaat het dak er af in de Melkweg. Nagenoeg alle nummers worden meegezongen, er wordt gedanst en de crowdsurfers laten ook weten dat ze aanwezig zijn. Een meisje beklimt de schouders van een vriend en probeert op allerlei manieren contact te maken met Jack, Jack doet op zijn beurt heel hard zijn best om dit te negeren. Een half uur later probeert een jongen het zelfde truukje en boekt hierbij wel succes. De Heuwels Fantasties geven ook act-de-presence als begeleidingsband. Gehuld in winterkleding wel te verstaan, want ondanks de tropische temperaturen buiten en binnen vonden zij het blijkbaar nodig om dikke truien aan te trekken. De basist had hier toch wel wat moeite mee, want die liet meerdere keren blijken dat hij het toch wel erg warm had. Een schril contrast met de in hempie-en-boxer gestoken Jack Parow. De Heuwels mogen ook nog een paar nummers uit hun eigen repertoire spelen, vermoedelijk omdat Parow nog niet genoeg materiaal heeft om een heel uur mee te vullen. Helaas, één Guus Meeuwis/Marco Borsato/Rene Froger is meer dan genoeg denk ik persoonlijk. De rest van de zaal denkt er blijkbaar het zelfde over want opeens gaat iedereen drinken halen, of roken, of naar de wc, een beetje lullig wel. Na drie nummers neemt Sjaak de boel weer over en gevaarlijk als hij is, weet hij heel makkelijk de sfeer weer terug te brengen. Te snel wordt het laatste nummer aangekondigd. De artiest verlaat de zaal maar de bezoekers blijven stug staan en scanderen zijn naam. Er is wel een fotograaf achtergebleven die echt verbaasd is over de enthousiaste reacties van het publiek. Hij blijft maar plaatjes schieten om dit allemaal op de gevoelig plaat vast te leggen. Zelf sta ik achterin de zaal, vlak bij de technici en kan vanuit mijn ooghoek de set-list bekijken. Hierop staat geen encore... Daarintegen wordt ook het licht nog niet aangedaan...
Ergens in de zaal begint iemand dans dans dans ek wil fokken dans te zingen, het duurt niet lang voordat we dat met z'n allen meeloeien. Het heeft effect wat Jack komt weer terug. Nog één nummer dan en dat is uiteraard het liedje dat al door het publiek werd aangedragen. Vijf minuten later neemt hij dan echt afscheid van ons, nog steeds onder de indruk, nog steeds enthousiast, nog steeds intens genietend. Het was een kak lekker optreden, ik hoop alleen wel dat Zander nuchter genoeg is om het succes dat hij nu heeft te kunnen behapstukken. Het zou echt zonde zijn als het allemaal te snel gaat, waardoor hij wellicht aan zijn eigen succes ten onder zal gaan.
Ik wil dan ook afsluiten met de woorden die een wijs man ooit gebruikt heeft:
één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven
rook te veel dagga en denk over je leven

Hosh ja & Awe!

Tsja...

Kat naar de dierenarts, dekbed naar de stomerij,
stofzuigen,
vloer ontsmetten, pinnen,
sigaret roken, afwassen.

Kat naar de stomerij, dekbed ontsmetten,
vloer pinnen,
dierenarts stofzuigen, sigaret roken,
afwassen.

Dekbed naar de dierenarts, sigaret naar de stomerij,
vloer roken,
kat ontsmetten, stofzuigen,
pinnen, afwassen.

Kat afwassen, dierenarts naar de stomerij,
stofzuiger roken,
dekbed pinnen, ontsmetten,
vloer, sigaretten.

Kat stofzuigen, dekbed afwassen,
vloer naar de stomerij,
sigaretten pinnen,
dierenarts ontsmetten, roken.

Kat opde vloer, dekbed stofzuigen,
stomerij pinnen,
dierenarts roken, sigaretten afwassen,
ontsmetten.

Kat pinnen, dekbed roken,
sigaretten stofzuigen, dierenarts afwassen,
stomerij ontsmetten, vloer.

Stofzuiger naar de stomerij, sigaretten naar de dierenarts,
afwas roken,
pin ontsmetten,
kat, vloer, dekbed.

Afwas ontsmetten, vloer naar de dierenarts,
kat roken,
sigaretten stofzuigen, stomerij pinnen,
dekbed.

Lakens wassen,
sigaret roken,
kat achter het behang plakken,
slaapgebrek.

Groen, groen monster (hoog Viva gehalte)

Het leven van de vrouw, of in ieder geval deze vrouw, draait om twee dingen; vriendschap en liefde.
Ik prijs mezelf gelukkig met de lieve, leuk, aardige mensen die ik in de loop der jaren om me heen verzameld heb. Voor elke situatie heb ik wel een aanspreekpunt dat ik in principe 24 uur per dag kan bereiken. Zij zijn erg belangrijk voor mij en ik mag graag geloven dat ik dat ook voor hun ben. Maar hoe lief en aardig wij vrouwen elkaar ook vinden, we zullen altijd concurrenten blijven, slaan om als een blad aan een boom en steken dan met alle liefde van de wereld een mes in je rug om ons zelf vervolgens onder te dompelen in de slachtofferrol en te zwelgen in het onrecht dat ons is aangedaan. Negen van de tien keer is in dergelijke situaties een man betrokken die zich echt van geen kwaad bewust is en vervolgens vinden wij vrouwen het raar dat mannen regelmatig roepen dat we onbegrijpelijke wezens zijn.
Eigenlijk begint het al op de middelbare school. Elke vrouw heeft wel de fout gemaakt om in vertrouwen tegen haar 'beste vriendinnetje' te zeggen dat ze stiekem wel een oogje heeft op Jantje of Pietje. Vervolgens beloofd 'vriendinnetje' om een goed woordje te doen bij dit heerschap om er een week later met de prooi van door te gaan. Tot zover de vriendschap.
In onze studentenjaren zijn we wat meer ontwikkeld en wat beter bewapend, denken we. Stoer vertellen we aan een nieuwe 'beste vriendin' dat we tijdens een feestje hebben gezoend met goede vriend X maar dat dat niet zoveel voorstelde. Uiteraard wil 'vriendinnetje' dit zelf ook uit proberen en dus beland zij met vriend X in bed, resultaat, knallende ruzie en ordinaire scheldpartijen. Vriend X probeert de boel nog te sussen door te melden dat een man nooit de breuk van een vriendschap mag zijn, maar het leed is geleden.
Dan komen de volwassen jaren en lijkt het dat we ons minder snel gek laten maken en dat we meer waarde gaan hechten aan de mensen om ons heen. Let wel dat lijkt zo...
Een week of drie geleden heb ik me aangemeld voor een achtweeks sportevenement dat wordt georganiseerd door de sportschool waar ik echt al jaren lid van ben. Acht zondagochtenden met je gigantische kater lekker door de modder rollen, wat wil een mens nog meer. Ik zou dit eigenlijk samen met een goede vriendin doen, maar de eerste keer kon zij, door omstandigheden, niet aanwezig zijn en dus moest ik het in mijn eentje opboksen tegen veertien mannen., iets waar ik gelukkig goed tegen bestand ben. Nu is het algemeen bekend dat mannen meer spierkracht hebben dan vrouwen, dus ik was absoluut de zwakste schakel, maar de mannen namen mij mee op sleeptouw en deden er alles aan om er voor te zorgen dat ik alles goed bij kon houden. Een heerschap in het bijzonder week de hele sessie niet van mij zijde en stiekem was ik wel gecharmeerd van zijn aanwezigheid.
De week er op deed vriendinnetje wel mee, maar charmant heerschap week wederom niet van mijn zijde. Het werd een bijzonder gezellig dag die eindige met z'n tweeën ergens aan een bar hangen. Zowel vriendinnetje als de trainer stuurden mij die middag nog smsjes om te melden dat het er wel erg gezellig uit zag met charmant heerschap en de vraag of hier wellicht meer ontwikkeling in zat. Nu ben ik niet het type hard-van-stapel-lopen, dus daar kon ik geen antwoord opgeven. Die avond stuurde ik een mailtje naar charmant heerschap in de hoop natuurlijk antwoord terug te krijgen. Helaas dat antwoord bleef uit. Algehele radiostilte. Nu wist ik dat ook mijn vriendinnetje hem zou mailen i.v.m. het werk dat ze doet. in eerste instanties hechtte ik daar niet zoveel waarde aan, maar naar drie dagen radiostilte ging ik toch enigzins twijfelen. Twijfel sloeg om in irritatie, irritatie werd boosheid en aan het eind van de week was ik ronduit gefrustreerd en voelde ik me bijzonder kinderachtig. Ik was toch zeker te oud voor dit soort gedrag? Zondagochtend meldde zich en mijn intuïtie zei dat ik beter in bed kon blijven. Toch raapte ik al mijn moed bij elkaar en vertrok richting sportschool. Daar aangekomen duurde het wel geteld tien hele seconden om er achter te komen dat mijn intuïtie absoluut gelijk had. Vriendinnetje en charmant heerschap hadden de hele week gezellig met elkaar zitten mailen/bellen/smsen en deden er zo ongeveer alles aan om dit heugelijke feit met de rest van de wereld te delen. Dit moest natuurlijk gevierd worden en dus brachten ze de training gezamelijk door en sloten ze de dag af met sauna bezoek. Gevalletje, schiet mij maar lek, hier zakt m'n broek van af, ik snap het gewoon niet.
Nu kan ik natuurlijk net doen alsof ik heel volwassen ben en vriendinnetje op bellen om uit te leggen dat ik dit toch niet zo heel erg leuk vind, maar gelukkig is mijn beltegoed op en ben ik te trots om m'n laatste centjes uit te geven aan een smsje met de vraag of zij mij wil bellen.. Laat ik maar gewoon doen waar vrouwen het beste in zijn, zwelgen, zwelgen, klagen over onrecht, groen zien van jaloezie. Waar is de chocolade?