Dit heerschap is zo'n beetje de verpersoonlijking van de zefheid, overcompenseert zijn voorkomen door het dragen van petten met extra lange kleppen en een pornosnor waar Ron Jeremy jaloers van zou worden. Daarbij heeft als persoonlijk levensdoel het zoveel mogelijk nuttigen van cognac en brengt hij zijn vrije tijd vooral door achter de 'braai'. Daar staat wel tegenover dat de flows van deze rauwdauwer echt master zijn, en ondanks zijn alterego, lijkt ome Sjaak een hele relaxte kerel.
de Nederlandse rapscene haakte snel in, want binnen no-time tekende hij bij TopNotch, lag er een album in de winkels en werd er een Nederlandse tour gepland.
Zo'n vijf uur geleden stond ik in de Melkweg klaar om Jack Parow dan eindelijk live te bewonderen.
Het concert werd geopend door suport act Kosha Dillz, een Amerikaanse rapper die zeker kwaliteiten heeft. Zijn begeleidings band bestond uit een Saxaphonist die de avond er voor nog een doorsnee straatartiest was en een lievelijk DJ-meiske. Het hele gebeuren deed mij een beetje denken aan Matisyahu. Helaas had niemand van te voor de moeite genomen om uit te leggen waar Amsterdam ligt, want als je op toernee bent met een Zuid Afrikaanse band, die in het Afrikaans rapt/zingt dan zal het optreden toch ook wel ergens in Zuid Afrika zijn? Het feit dat er een Zuid Afrikaanse enclave voor het podium stond hielp dan ook niet echt. Gelukkig speelde de hele zaal het spelletje mee want op de vraag: 'wat is een goed Afrikaans woord?' klonk eenstemmige het enige echte antwoord 'POES'. Kosha Dillz begon erg goed en wist de zaal zeker op te zwepen, maar ergens tegen het einde van het op te treden begon hij te zemelen over zijn religie, een mooi moment om even te gaan roken...
Sigaret op en inmiddels ook exit Kosha Dillz, snel podium ombouwen, licht uit, spot aan. Twee jongens betreden de bühne en staan even te klungelen met de laptops die klaar staan. De muziek begint en dan staat eindelijk ome Sjaak op het toneel. Hij blijkt echt onder de indruk te zijn van de zeshonderd plus 'Nederlanders' die de moeite hebben genomen om naar zijn optreden te komen en geniet daar intens van. Het publiek geniet op hun beurt intens van de show die wordt neergezet en ondanks het feit dat de kwaliteit van het geluid echt ronduit ruk is gaat het dak er af in de Melkweg. Nagenoeg alle nummers worden meegezongen, er wordt gedanst en de crowdsurfers laten ook weten dat ze aanwezig zijn. Een meisje beklimt de schouders van een vriend en probeert op allerlei manieren contact te maken met Jack, Jack doet op zijn beurt heel hard zijn best om dit te negeren. Een half uur later probeert een jongen het zelfde truukje en boekt hierbij wel succes. De Heuwels Fantasties geven ook act-de-presence als begeleidingsband. Gehuld in winterkleding wel te verstaan, want ondanks de tropische temperaturen buiten en binnen vonden zij het blijkbaar nodig om dikke truien aan te trekken. De basist had hier toch wel wat moeite mee, want die liet meerdere keren blijken dat hij het toch wel erg warm had. Een schril contrast met de in hempie-en-boxer gestoken Jack Parow. De Heuwels mogen ook nog een paar nummers uit hun eigen repertoire spelen, vermoedelijk omdat Parow nog niet genoeg materiaal heeft om een heel uur mee te vullen. Helaas, één Guus Meeuwis/Marco Borsato/Rene Froger is meer dan genoeg denk ik persoonlijk. De rest van de zaal denkt er blijkbaar het zelfde over want opeens gaat iedereen drinken halen, of roken, of naar de wc, een beetje lullig wel. Na drie nummers neemt Sjaak de boel weer over en gevaarlijk als hij is, weet hij heel makkelijk de sfeer weer terug te brengen. Te snel wordt het laatste nummer aangekondigd. De artiest verlaat de zaal maar de bezoekers blijven stug staan en scanderen zijn naam. Er is wel een fotograaf achtergebleven die echt verbaasd is over de enthousiaste reacties van het publiek. Hij blijft maar plaatjes schieten om dit allemaal op de gevoelig plaat vast te leggen. Zelf sta ik achterin de zaal, vlak bij de technici en kan vanuit mijn ooghoek de set-list bekijken. Hierop staat geen encore... Daarintegen wordt ook het licht nog niet aangedaan...
Ergens in de zaal begint iemand dans dans dans ek wil fokken dans te zingen, het duurt niet lang voordat we dat met z'n allen meeloeien. Het heeft effect wat Jack komt weer terug. Nog één nummer dan en dat is uiteraard het liedje dat al door het publiek werd aangedragen. Vijf minuten later neemt hij dan echt afscheid van ons, nog steeds onder de indruk, nog steeds enthousiast, nog steeds intens genietend. Het was een kak lekker optreden, ik hoop alleen wel dat Zander nuchter genoeg is om het succes dat hij nu heeft te kunnen behapstukken. Het zou echt zonde zijn als het allemaal te snel gaat, waardoor hij wellicht aan zijn eigen succes ten onder zal gaan.
Ik wil dan ook afsluiten met de woorden die een wijs man ooit gebruikt heeft:
één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven
rook te veel dagga en denk over je leven
Hosh ja & Awe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten