Voordat ik begon met het schrijven van deze tekst heb ik uren zitten nadenken over het schrijven van een nieuwe tekst. Schrijven moet je blijven doen, anders word je roestig. Maar waar moet je dan over schrijven? Ik had wel een onderwerp in mijn hoofd, dat dobberde al enige weken aan de oppervlakte van mijn denkvermogen, maar er een concreet verhaal omheen breien wilde maar niet lukken. Nee, laat ik het anders zeggen, ik heb mijn brein op non-actief gezet en heb het niets doen tot een kunstvorm verheven. Toch wel een van mijn betere kwaliteiten.
Elke keer als ik achter mijn computer kroop met het idee 'nu ga ik schrijven' belandde ik toch weer in mijn standaard Facebook-YouTube-Twitter-Google-rondje. Inmiddels heb ik vijftien nieuwe digitale vriendjes, heb ik dit nummer zo vaak geluisterd dat ik de tekst uit mijn hoofd ken en wil ik echt heel graag dit boek hebben, maar dan moet ik een mailtje sturen naar The President waar ik dan weer geen zin in heb. Ja, ik zit nog steeds in Zuid-Afrikaanse sferen en nee, dat heeft niets met het WK te maken. Ondertussen blijf ik tegen mezelf roepen dat ik moet schrijven wat natuurlijk een absolute doodoener is voor je eigen inspiratie.
Ik klik nog wat rond op Facebook en realiseer me ineens wat een geweldig concept dat eigenlijk is. Iemand heeft dit zitten bedenken en kwam met iets op de proppen waarin Friendster, Orkut en Hyves niet geslaagd zijn. In één oogopslag weet ik precies wat al mijn vrienden aan het doen zijn, zonder dat ik daarvoor uren aan de telefoon moet hangen, of ellenlange emailtjes moet uitspitten. Foto's, vakantieverhalen, gekke status-updates en de nieuwste muziektrends, het wordt allemaal openbaar gemaakt. Leuke bijkomstigheid, niet alleen mijn vrienden maken er gebruik van, maar ook de nodige 'beroemdheden' zien hier het voordeel van.
Tien jaar geleden mocht je jezelf gelukkig prijzen als de zanger van de band waar jij zo'n fan van was een berichtje achterliet op een forum. Mocht je dan echt geinteresseerd zijn in zijn leven, dan was je gedwongen om bij de kapper de nodige roddelbladen uit te moeten spitten. Inmiddels zijn we zover dat ik van de mensen die ik bewonder precies weet wat ze aan het doen zijn door de combinatie Facebook/Twitter, zonder dat ik die mensen ooit zal spreken, of laat staan, in het echt zal ontmoeten. Dit heeft voor de 'celebrities' ook weer grote voordelen. De paparazzi kan voortaan lekker thuis blijven en hoeven zich niet meer uren achter vuilnisbakken te verstoppen in de hoop dat ene bijzondere plaatje te kunnen schieten. Die bijzonder plaatjes, compleet met tekst en uitleg, zijn immers al door de persoon in kwestie openbaar gemaakt.
Food for thought: Gaan Facebook en Twitter er voor zorgen dat het fenomeen roddelblad verdwijnt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten