Groen, groen monster (hoog Viva gehalte)

Het leven van de vrouw, of in ieder geval deze vrouw, draait om twee dingen; vriendschap en liefde.
Ik prijs mezelf gelukkig met de lieve, leuk, aardige mensen die ik in de loop der jaren om me heen verzameld heb. Voor elke situatie heb ik wel een aanspreekpunt dat ik in principe 24 uur per dag kan bereiken. Zij zijn erg belangrijk voor mij en ik mag graag geloven dat ik dat ook voor hun ben. Maar hoe lief en aardig wij vrouwen elkaar ook vinden, we zullen altijd concurrenten blijven, slaan om als een blad aan een boom en steken dan met alle liefde van de wereld een mes in je rug om ons zelf vervolgens onder te dompelen in de slachtofferrol en te zwelgen in het onrecht dat ons is aangedaan. Negen van de tien keer is in dergelijke situaties een man betrokken die zich echt van geen kwaad bewust is en vervolgens vinden wij vrouwen het raar dat mannen regelmatig roepen dat we onbegrijpelijke wezens zijn.
Eigenlijk begint het al op de middelbare school. Elke vrouw heeft wel de fout gemaakt om in vertrouwen tegen haar 'beste vriendinnetje' te zeggen dat ze stiekem wel een oogje heeft op Jantje of Pietje. Vervolgens beloofd 'vriendinnetje' om een goed woordje te doen bij dit heerschap om er een week later met de prooi van door te gaan. Tot zover de vriendschap.
In onze studentenjaren zijn we wat meer ontwikkeld en wat beter bewapend, denken we. Stoer vertellen we aan een nieuwe 'beste vriendin' dat we tijdens een feestje hebben gezoend met goede vriend X maar dat dat niet zoveel voorstelde. Uiteraard wil 'vriendinnetje' dit zelf ook uit proberen en dus beland zij met vriend X in bed, resultaat, knallende ruzie en ordinaire scheldpartijen. Vriend X probeert de boel nog te sussen door te melden dat een man nooit de breuk van een vriendschap mag zijn, maar het leed is geleden.
Dan komen de volwassen jaren en lijkt het dat we ons minder snel gek laten maken en dat we meer waarde gaan hechten aan de mensen om ons heen. Let wel dat lijkt zo...
Een week of drie geleden heb ik me aangemeld voor een achtweeks sportevenement dat wordt georganiseerd door de sportschool waar ik echt al jaren lid van ben. Acht zondagochtenden met je gigantische kater lekker door de modder rollen, wat wil een mens nog meer. Ik zou dit eigenlijk samen met een goede vriendin doen, maar de eerste keer kon zij, door omstandigheden, niet aanwezig zijn en dus moest ik het in mijn eentje opboksen tegen veertien mannen., iets waar ik gelukkig goed tegen bestand ben. Nu is het algemeen bekend dat mannen meer spierkracht hebben dan vrouwen, dus ik was absoluut de zwakste schakel, maar de mannen namen mij mee op sleeptouw en deden er alles aan om er voor te zorgen dat ik alles goed bij kon houden. Een heerschap in het bijzonder week de hele sessie niet van mij zijde en stiekem was ik wel gecharmeerd van zijn aanwezigheid.
De week er op deed vriendinnetje wel mee, maar charmant heerschap week wederom niet van mijn zijde. Het werd een bijzonder gezellig dag die eindige met z'n tweeën ergens aan een bar hangen. Zowel vriendinnetje als de trainer stuurden mij die middag nog smsjes om te melden dat het er wel erg gezellig uit zag met charmant heerschap en de vraag of hier wellicht meer ontwikkeling in zat. Nu ben ik niet het type hard-van-stapel-lopen, dus daar kon ik geen antwoord opgeven. Die avond stuurde ik een mailtje naar charmant heerschap in de hoop natuurlijk antwoord terug te krijgen. Helaas dat antwoord bleef uit. Algehele radiostilte. Nu wist ik dat ook mijn vriendinnetje hem zou mailen i.v.m. het werk dat ze doet. in eerste instanties hechtte ik daar niet zoveel waarde aan, maar naar drie dagen radiostilte ging ik toch enigzins twijfelen. Twijfel sloeg om in irritatie, irritatie werd boosheid en aan het eind van de week was ik ronduit gefrustreerd en voelde ik me bijzonder kinderachtig. Ik was toch zeker te oud voor dit soort gedrag? Zondagochtend meldde zich en mijn intuïtie zei dat ik beter in bed kon blijven. Toch raapte ik al mijn moed bij elkaar en vertrok richting sportschool. Daar aangekomen duurde het wel geteld tien hele seconden om er achter te komen dat mijn intuïtie absoluut gelijk had. Vriendinnetje en charmant heerschap hadden de hele week gezellig met elkaar zitten mailen/bellen/smsen en deden er zo ongeveer alles aan om dit heugelijke feit met de rest van de wereld te delen. Dit moest natuurlijk gevierd worden en dus brachten ze de training gezamelijk door en sloten ze de dag af met sauna bezoek. Gevalletje, schiet mij maar lek, hier zakt m'n broek van af, ik snap het gewoon niet.
Nu kan ik natuurlijk net doen alsof ik heel volwassen ben en vriendinnetje op bellen om uit te leggen dat ik dit toch niet zo heel erg leuk vind, maar gelukkig is mijn beltegoed op en ben ik te trots om m'n laatste centjes uit te geven aan een smsje met de vraag of zij mij wil bellen.. Laat ik maar gewoon doen waar vrouwen het beste in zijn, zwelgen, zwelgen, klagen over onrecht, groen zien van jaloezie. Waar is de chocolade?