maandag 3 augustus 2009

Remi in de Comedykerk

Dit weekend werd de tweede editie van het Amsterdam Comedy festival gehouden. Ik twijfelde even of ik er wel heel wilde, maar een eerder genoemd lief vriendinnetje met een veel te leuke werkplek kan me op de gastenlijst zetten en dus heb ik eigenlijk geen excuus meer. Nadeel is wel dat ik er in m'n eentje heen moet, maar het voordeel daarvan is dat ik hooguit met mezelf in discussie moet over welke voorstellingen er bekeken gaan worden.

De website van het festival heeft uiteraard een programma en dus spit ik dat van te voor uit om te beslissen welke comedians ik wil gaan zien. Natuurlijk zijn er een aantal grote namen geboekt, maar het leuke van dergelijke evenementen is juist de kleine onbekende artiest en daar ga ik dus ook voor. Om stipt 19:00 sta ik voor de Melkweg al waar de deuren meteen open gaan. Over timing gesproken. Jas inleveren, drankje scoren en me vreselijk bewust zijn van het feit dat ik hier in m'n eentje rond loop tussen al die groepjes vrienden en verliefde stelletjes, ik voel me redelijk Remi en baal er van dat ik geen blocnote heb mee genomen, dan had ik nog kunnen doen alsof ik een of andere recensent ben.

Het eerste optreden dat ik wil zien vindt plaats in de Oude Zaal. Wachtend op de Comedytrain line up, die in deze zaal de avond opent, blader ik door het programmaboekje. Vannuit mijn ooghoek zie ik een jongen die om me heen draalt. Zo te zien is hij ook alleen. 'Doet ie het, of doet ie het niet?' denk ik. Ja hoor hij doet het:
'Is deze plek vrij?' Ik knik en de jongen neemt plaats. Hij kijkt even hoopvol mijn kant op, maar in dit geval wens ik Remi te blijven en dus word ik niet meer aangesproken. Dan gaan de lichten uit en komt Howard Komproe het podium op, hij is de MC van de avond en praat dus de boel aan elkaar.

Howard maakt er meteen een gezellige boel van. We oefenen met z'n alleen verschillende vormen applaus en een groep vrienden uit de achterhoek die op de eerste rij zitten wordt op de hak genomen. Best leuk een neger met een Achterhoeks accent. De show begint en achteenvolgens geven Emilio Guzman, Thijs van Domburg en Martijn Koning act de presence. Neus, boter in dit geval. De drie heren zetten een leuke show neer die ongeveer een uur duurt, toch heb ik nog niet helemaal het comedygevoel, wat dat dan ook mag zijn. Ik vestig mijn hoop op de volgende act, Reginald D. Hunter, onbekend talent voor mij, ik heb hem puur uitgekozen op zijn naam.
Ik blijk een van de weinige te zijn die deze keuze heeft gemaakt want het cinemazaaltje waar hij zijn optreden zal doen blijkt angstaanvallig leeg te zijn. Ik wacht rustig op de dingen die komen gaan als ineens de zaal volstroomt, vermoedelijk allemaal mensen die naar Raoul Heertje of Eric van Sauers wilde, maar daar bot vingen. Licht uit, spot aan, Reginald staat op het podium en ik krijg ineens een gevoel van zen over me heen. Wat een rust straalt deze man uit. Hij neemt de tijd voor zijn verhaal en maakt daar absoluut niet meer worden aan vuil dan nodig is. Wat een held.

Een half uur later sta ik voor een keuze Ross Bennet of Pete Johansson? Kies ik voor de militair of toch de jonge Canadees? Ik besluit dat ik net genoeg tijd heb voor een drankje en een sigaret om deze oh zo belangrijke beslissing te nemen. Onderweg naar beneden kom ik mijn lieve vriendinnetje tegen.
'Hee, heb je al wat gezien'
'Ja'
Goed zo, ik ga even...'
'Is goed, dan ga ik ook even...'
Roken moet buiten blijkt, maar drankje moet binnen blijven. Ik doneer mijn colaatje aan het Melkweg personeel en geniet even van het heerlijke weer buiten. Ik weet nog steeds niet wie ik moet gaan zien maar beiden optredens zijn helemaal boven in de Melkweg. Als ik naar boven loop blijkt de Theaterzaal al vol te zijn en dus blijft Ross Bennet als enige optie over. Wederom een leeg cinemazaaltje, dus ik ga weer op de zelfde plek zit en voel me veilig in mijn rode pluche stoel. Ik zwaai even naar vriendje van lief vriendinnetje die in deze zaal de boel draaiende moet houden en blader dan weer door het programmaboekje. Straks het tweede optreden van Eric van Sauers, die ik nog nooit live heb gezien, of blijf ik op mijn veilige plek zitten en kies ik voor Peter Pannekoek, die ik al heel vaak live heb gezien? Ik heb nog even de tijd om na te denken gelukkig. Wederom licht uit spot aan en daar staat wellicht de lelijkste man die ik ooit gezien heb. Een grote pluizige coupe op zijn hoofd en een peervormig lichaam. De aanblik opzich is al erg grappig. Gelukkig blijkt deze Ross Bennet bijzonder intelligent, snel en gevat te zijn. Zijn show is meer dan de moeite waard. Uiteraard heeft hij een soort van richtlijn waar hij zich aan houdt, maar hij blijkt ook nog eens geweldig te kunnen improviseren. Een lampje dat niet goed blijkt, iemand die een poging doet tot in stilte zijn neus te snuiten, een glas dat omvalt, allemaal onderwerpen om meteen aan te grijpen, om een minuut later weer de draad van zijn verhaal op te pakken. Ik ben echt onder de indruk.

Eric van Sauers is de volgende en zijn voorstelling is goed, niet te lang, niet te kort, leuke grappen.
Zodra het optreden is afgelopen rent iedereen naar The Max en ik word min of meer meegenomen in de drukte. Blijkbaar gaan we met z'n allen naar Jan Jaap van der Wal. Die had ik niet op mijn lijstje gezet, maar ik heb ook nog geen zin om naar huis te gaan. The Max is echt voller dan vol, ik kan maar een kant op en dat is naar boven. Daar ergens helemaal achter in tegen een trapleunig aan geduwd zie ik in de verte iemand op het podium staan die klinkt als Najib Amhali, maar ik kan het niet echt zien. JJvdW komt het podium op en de zaal ontploft. Op een of andere manier moet ik aan Amerikaanse TV dominees denken. Lichten, camera's veel te veel mensen in uitgaanskleding, een man die het woord van de comedy komt verkondigen en ik geloof er nog in ook. Wat een ongelooflijk goede avond.

Een half uur later is de koek echt op en de zaal stroomt langzaam leeg. Ik begeef me richting balustrade en kijk de zaal in, in de hoop mijn lieve vriendinnetje te zien, want ik wil haar natuurlijk bedanken. Op de dansvloer staan allemaal lege klapstoeltjes, één spotlight schijnt op een eenzaam ogende man die met zijn rug naar het podium nog een plekje bezet houdt. Greg Shapiro, de oprichter van BoomChicago, zit daar in zijn eentje het programmaboekje te bekijken. Improvisatie versus cabaret twee verschillende onderdelen die elkaar vanavond gevonden hebben. Ik heb een tevreden gevoel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten