Licht uit, spot aan!

Bleke neusjes, een bibberend lipje, nagels bijten, ijsberen.
'Als je ziet dat het spel stil valt, meteen ingrijpen jongens.'
'Hou het tempo hoog.'
'Shiiiiiit, ik durf niet meer.'
Gordijn open, spot aan, applaus.

Drie dagen eerder; zestien tweede klassers zitten slaperig op de stoelen in het klaslokaal in afwachting van wat komen gaat. Het gros wil hier niet zijn, dat is meteen te merken. Twee hele dagen toneelworksshop afsluitend met een voorstelling voor alle tweede klassers, ze hebben er geen zin in. Kasper en ik hebben een leuk programma in elkaar gedraaid, vinden we zelf, maar medewerking van de groep is wel zo handig. We beginnen rustig, met een voorstelrondje, maar dat is voor de leerlingen al een hele opgave aangezien ze op moeten staan en iets over zich zelf moeten vertellen. Het liefst zouden ze gillend het gebouw verlaten en nooit meer terug komen. Toch doen ze allemaal braaf wat ze opgedragen wordt. Zij die te snel willen gaan zitten worden door Kasper nog extra uitgedaagd. 'Heb je hobby's, hoe oud ben je, broers en zusters, heb je toneelervaring, kun je zingen?' Met kleine stemmetjes en het schaamrood op de kaken worden de vragen beantwoord.

Om een beetje energie in de groep te krijgen laten we iedereen goed in beweging komen.
Rondjes rennen, rek en strek oefeningen, overgooien met een denkbeeldige bal. Dit schijnt te werken. Er wordt gelachen en gegild en zelfs de minst gemotiveerde leerling doet enthousiast mee. Vermoedelijk heeft dat met de puberale hormonen te maken aangezien dit oefeningen zijn waarbij de leerlingen schaamteloos over elkaar heen mogen rollen. Het ijs is gebroken.

Inmiddels zien de kids de lol wel in van deze workshop en dus kunnen we ook werkelijk aan de slag gaan. We laten ze reclamespotjes verzinnen, oefenen dialogen en wakkeren hun eigen improvisastie talent aan. Vooral dit laatste is een grote hit. Ze kijken immers allemaal naar De Lama's en stiekem willen ze zich allemaal een beetje Lama voelen. In groepjes gaan ze aan de slag en als dagafsluiting voeren ze hun stukjes op, waarbij wij docenten en de overige workshop leerlingen suggesties en tips geven.

De tweede dag begint een stuk makkelijker, de leerlingen weten immers waar ze aan toe zijn, ze moeten alleen even wakker worden gemaakt. En dus is het weer rondjes rennen, rekken en strekken en over elkaar heen rollen. Daarna doen we wat concentratie spelletjes en gooien we er nog een aantal improvisatie oefeningen tegen aan, die erg goed uit de verf komen, om vervolgens als groep te beslissen welke stukjes er werkelijk opgevoerd gaan worden aan het einde van de week.
Nog een keer met z'n allen oefenen, de laatste mogelijkheid tot opvoeren, suggesties en tips verwerken en dan lekker naar huis om te genieten van één hele toneelvrije dag.

Vrijdagochtend, we hebben de leerlingen van de toneelshop extra vroeg laten komen zodat we nog een generale repetitie in de aula kunnen doen. Natuurlijk gaat alles fout. Attributen zijn verdwenen, de concentratiespelletjes werken niet, iedereen loopt als een kip zonder kop rond en heeft last van acute podiumangst. Het feit dat er een stuk of vijftig medescholieren zonder enige doel rond hangt in de aula helpt ook niet echt.
Om elf uur moet de club ook werkelijk het podium op dus een uur voor aanvang nemen we nog een keer het hele programma door. Vervolgens sturen we de kids naar de kantine zodat zij zich even ergens anders op kunnen concentreren. Kasper en ik weten dat we nu niets meer kunnen doen, het is helemaal hun ding.

Gordijn open, spot aan, applaus.

Vanuit de coulisse zie ik hoe de leerlingen één voor één het podium betreden om daar vervolgens de sterren van de hemel te spelen. Het gaat echt perfect. De meeste verlege leerling, die op dinsdag niet meer dan een boom wilde spelen, staat nu de latente homo uit te hangen en het sceptische jongetje dat het nut van de workshop niet inzag onpopt zich tot een ware comedian. Ze zijn scherp, ze zijn snel, ze zijn op elkaar ingespeeld en de timing is perfect. De zaal lacht op de juiste momenten, joelt op de juiste momenten, applaudiseert op de juiste momenten. De jonge toneelspelers hebben hun schaamte in het klaslokaal achtergelaten en genieten van hun moment in de spotlights.

Na afloop hebben we nog even de kans om na te praten met de leerlingen. Ze zijn door het dolle heen en terecht vreselijk trots opzich zelf alhoewel ze niet helemaal zeker weten of ze het nog een keer zouden willen doen. 'Weet u mevrouw,' fluistert een van de jongens me toe, 'na vandaag denk ik toch dat ik cabaretier wil worden.'