maandag 3 augustus 2009

Het twijfelachtige drama dat keuzes maken heet

Toen een half jaar geleden duidelijk werd dat ik naar een nieuwe stek zou gaan verhuizen waren er drie dingen zeker:
1 Ik had geen bank.
2 Ik had geen wasmachine.
3 Ik had geen geld.
Er moest dus een keuze gemaakt worden, of een bank, of een wasmachine. In eerste instantie was de keuze pro bank en dus ik struinde ik alle aanbiedingen op meubelvlak in mijn directe omgeving af, om tot de ontdeking te komen dat het fenomeen bank of erg lelijk, of erg duur, of allebei is. Ondertussen bracht ik weken achter een mijn wasgoed naar m'n moeder, lag ik hele avonden op de vloer te wachten totdat de kat klaar was met op mijn enige stoel zitten en ging ik een hele maand non-stop uiteten, stappen, shoppen en naar de bios omdat het makkelijker is om op die manier je spaarcenten uit te geven.
Naast het feit dat ik heel goed ben in twijfelen en heel slecht ben in keuzes maken, ben ik ook aartslui. Vriend X wilde een leuk dealtje maken, ik mocht zomaar helemaal gratis en voor niets zijn wasmachine hebben. Ware het niet dat ik dan zelf moest regelen dat de machine bij mij thuis in de badkamer op vier hoog achter terecht zou komen. Vriendinnetje Y had ook nog iets in de aanbieding, van een zus, van een buurvrouw, met een kelder met daarin een bank die niets stond te doen. Ik moest 'm alleen zelf even op halen. Alles goed en wel, maar ik heb liever een meneer, of meerdere meneren, die betaald worden voor spullen brengen en apparaten aansluiten. Als ze dan lief kijken wil ik nog wel koffie voor ze zetten, maar daar houdt het echt bij op.
Inmiddels redelijk simpel geworden van dat heen en weer gesleep met wasgoed nam ik de keuze om dan toch maar een wasmachine aan te schaffen, maar ik ben klein behuisd en wil dus zo'n was/droog combi ding, want geen zin om overal nat wasgoed op te hangen waar de katten met hun kattenbakvoeten dan fijn in kunnen klimmen. En dus wierp ik me weer op allerlei aanbiedingen om deze keer tot de conclusie te komen dat dergelijk apparaten duur, niet zuinig genoeg, niet milieuvriendelijk genoeg, te groot danwel te klein zijn. Ondertussen spendeer ik mijn centen aan allerlei sociaaldoenerij om tegen vrienden en familie luidkeels beklag te doen over het feit dat ik nog steeds geen bank of wasmachine heb, lig ik hele avonden in de holling van de vloer die inmiddels de vorm van mijn lichaam heeft aangenomen, te wachten tot de kat klaar is met op mijn stoel zitten, probeer ik te bedenken of ik morgen mijn bonte of mijn witte was naar de wasserette zal brengen en wat ik toch moet met die vijf verhuisdozen die nog steeds in de woonkamer staan te staan.
Natuurlijk wil ik geen keuze maken, want stiekem vind ik twijfelen veel te leuk. Mijn huis had al lang vol kunnen staan met meedere banken en wasmachines, maar daarvoor moet je actie ondernemen waar ik dan weer geen zin in heb. Het leven is veel makkelijker op mijn manier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten