maandag 3 augustus 2009

Dag Lieve Noel

Lieve Noel,

In november 2006 leerde ik je kennen tijdens het buikspierkwartier in de sportschool waar wij beiden lid van zijn. Samen met Arjen en John-John hebben we heel wat kwartieren liggen zweten gepaard met de nodige lachstuipen. Al snel werden we trainingsmaatjes en motiveerden we elkaar om toch nog dat extra setje te doen of toch nog extra gewicht te pakken. In die periode liet ik me met m'n snuggere hoofd een trainingsschema van twee-en-half-uur aan praten en na bijna knock-out te gaan was jij de gene die mij er op wees dat het wellicht een slim idee was om het schema in stukjes te laten hakken.

Na drie maanden redelijk intensief met elkaar trainen verdween je ineens en niemand wist waar je uithing. Omdat we, Arjen en ik, helemaal geen contact gegevens van je hadden zijn we dan maar aan het personeel van de sportschool gaan vragen of zij wellicht iets wisten. Het bleek dat je niet kwam trainen omdat je ziek was. Een simpel griepje bleek helaas leukemie te zijn. Natuurlijk waren we geschokt door dit vreselijke nieuws. We klommen meteen in de pen, stuurde je e-mailtjes en kaarten. Je was blij verrast want je had het niet verwacht en je sloot ons dan ook helemaal in de armen. Je hield ons op de hoogte via je weblog http://noel.elsten.eu en zo konden wij met je mee leven.

Na een half jaar prikken, pillen en chemo, zat je weer in de lift en kwam je zelfs weer trainen. We hebben dan ook de moeite genomen om je ook buiten de sportschool om beter te leren kennen en hebben samen heel wat terrasjes gepakt.

In september 2007 begon je je voor te bereiden op de beenmergtransplantatie waar voor je lieve zusje Eline de donor is geweest. Wederom hield je ons digitaal op de hoogte en stuurde je regelmatig smsjes.
De transplantatie verliep goed, je lichaam accepteerde de nieuwe bloedcellen en het ging weer goed. In februari 2008 kwam je dan ook weer trainen en we waren maar wat blij om je weer te zien. We gingen weer ouderwets gezellig buikspieren gepaard met de nodige in-m'n-broek-pissen-van-het-lachen momenten.

Je pakte je leven weer helemaal op en genoot van de kleine en de grote dingen. Het enige dat nog niet lukte was het motorrijden, maar je trainde hard om in gewicht aan te komen, zo dat je met je stalen ros de weg weer op kon. Uiteindelijk is je dat ook gelukt en ben je met je vriendinnetje naar Hoorn of Medemblik gereden. De doktoren waren het er absoluut niet mee eens, maar je was ondeugend en deed lekker je eigen ding.

Eind april ging het ineens slechter, je kreeg last van je longen en de artsen konden niet uitvogelen wat er aan de hand was. Gelukkig bleef je positief en met je goede gevoel voor humor zou je dit varkentje wel even wassen. Amper een maand later had je ineens nog maar een longcapaciteit van negen procent en bleek dat je dat dit een gevolg was van Graft vs Host. We schrokken enorm en waren er heilig van overtuigd dat je het niet zou redden. Jij bleef positief en wees ons er constant op dat we ons echt geen zorgen hoefden te maken.

Inmiddels kon je nauwelijks meer voor je zelf zorgen en dus ging je weer bij je ouders wonen. Je kreeg een gigantische dip, dus nu was het aan Arjen en mij om je moed in te praten en positief te blijven. Je leefde weer op en leefde ook met onze oh zo simpele sores mee. En je bleef er heilig van overtuigd dat je weer terug naar Amsterdam zou komen.

Vorige week heb ik je gebeld omdat ik me echt zorgen maakte en ondanks het feit dat je het daar absoluut niet mee eens was, klonk je echt niet goed. Wederom de weblog en de smsjes en toen melde je ons dat je weer was opgenomen. Meteen gebeld, je moeder aan de lijn die vertelde dat het echt niet goed ging. Een paar dagen later weer een smsje met daarin de tekst “voor het eerst begin ik me te realiseren dat dit niet goed zou kunnen aflopen” Ik heb meteen terug gesmst dat je rustig aan moest doen en dat we aan je dachten. Je verjaardag zat er aan te komen en ik wilde je graag bezoeken.

Op woensdagavond Belde Arjen me, je had je laatste blog geschreven. Die middag ben je overleden slechts negen uur voor je 25ste verjaardag. Het is onwerkelijk, oneerlijk, niet te bevatten etc. Je was een goeie gozer, vriendelijk, intelligent, getalenteerd, jong, lief, leuk, met een eigen bedrijf en een leuk leven, maar helaas ben je er echt niet meer. Woensdagnacht heb ik je nog gemaild in de hoop dat...
Heb Dafna gebeld, omdat haar broertje goed contact heeft met jouw broertje en ik het echt niet wilde geloven. Vanochtend belde ze me terug, het is echt zo.

In jouw naam heb ik vanmiddag jouw laatste buikspierkwartier gedaan. Het was zwaar, want Arjen en John-John konden er niet bij zijn, maar het is goed zo.

Dag lieve Noel, we denken aan je en we missen je!!!

11 opmerkingen:

  1. Nog nooit eerder gelezen... Mooi hoe je over Noël schrijf

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oude vriendin van Noël20 augustus 2010 om 00:52

    Prachtig geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hey Charmain,

    het is weer zo'n avond dat Noël in mn hoofd danst, dus ik ging zn naam googlen, en toen kwam ik op je blog. Heel fijn om te lezen..en om te weten dat jij hem ook mist.

    Liefs, Déhlia (een vriendin)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Rolf (Broertje van)27 juni 2011 om 20:39

    Wow, ben echt onder de indruk van hoe jij mijn broer kan omschrijven! Heerlijk, echt zoals hij was. Bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Rolf, wat een complimenten allemaal. Dank je wel!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Nooit eerder gelezen dit stukje, maar mooi om het via Google te vinden.... Denk nog vaak aan Noel terug, zeker in deze tijd van het jaar, ook vanwege de annekdote over het motorrijden die jij ook aanhaalt....... Hij wordt gemist, nog steeds, door mij en ik weet zeker met mij door vele anderen.

    “Er zullen veel mensen in en uit je leven wandelen, maar alleen echte vrienden laten voetafdrukken achter in je hart.”

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Met tranen in mn ogen heb ik je stuk weer gelezen. Dank voor je woorden en je steun aan Noel.

    Mark

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Noël. Verankerd in heel mijn wezen, het gemis is zo groot. Jou blog troost en doet mij glimlachen.
    Dhympe (moeder van)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Een vriendin van Noël13 december 2023 om 15:23

    Dankjewel voor dit bericht. Ik dacht ook even aan Noël en kwam toen op dit bericht uit.

    BeantwoordenVerwijderen