Barmanversiercliché

Een lief vriendinnetje met een veel te leuke werkplek nodigt mij uit voor een avondje drankjes doen. Het is zaterdag, de sfeer is goed, de bezoekers zijn gezellig en het personeel is in topvorm. Helaas nog niet helemaal gewend aan het rookverbod staan we ergens halverwege de avond op een tochtige gang verkleumd gehoor te geven aan ons nicotinegebrek. We zijn niet de enige die op dit briljante plan zijn gekomen. Een groepje luidruchtigerds staat naast ons veel te aanwezig te zijn. Lief vriendje van vriendinnetje en tevens werkzaam op de zelfde locatie komt samen met een collega barman ons gezelschap houden. We praten wat over koetjes en kalfjes, werpen geirriteerde blikken op het clubje luidruchtige mensen en moeten stiekem lachen als er om stilte wordt gevraagd. Goed sigaret op, dus uitmaken, maar er is geen asbak, althans ik zie er geen. Niet meer dan logisch om om een asbak te vragen, want roker of geen roker, je peuk op de grond gooien blijf ik toch raar vinden.
'Er is geen asbak, sterker nog, we staan in de asbak' zegt barman grappend. Ineens ben ik me bewust van het feit dat barman een persoon is, een best heel erg leuk persoon. Jongensachtig ondeugend, maar toch mannelijk op een of andere manier, overgoten met een vleugje melancholiek alsof er iemand gigantisch op zijn ziel is gaan staan. Ik vind hem interessant, deze man, maar mezelf kennende mag ik heel erg trots zijn als ik er uberhaupt een naam uit weet te peuteren.

Oudjaarsavond, wederom in de zelfde leuke club. Ik voel me hier thuis omdat de mensen prettig zijn en je niet beoordeeld wordt. Ik heb me voor de gelegenheid in een leuk outfitje gehesen, de drank vloeit rijkelijk, de muziek is goed en dan is het ineens twaalf uur en moeten we allemaal naar buiten om het vuurwerk te bekijken. Buiten is het koud, mijn handschoenen liggen nog binnen dus het lijkt me verstandig om die te gaan halen. De tent is verlaten, ik loop naar het hoekje waar mijn spullen liggen en zie barman voorbij komen, druk bezig met glazen verzamelen.
Nu is je kans, jij bent alleen, hij is alleen, zeg iets, vraag z'n telefoonnummer, geef de jouwe, nodig hem uit voor een date, zeg dat hij mooie ogen heeft, Begin een gesprek over zijn favoriete kleur, zeg desnoods dat je graag een keer een beschuitje met hem wilt eten. Doe iets en wel nu meteen.
Blijkbaar voelt barman dat ik naar hem kijk terwijl hij bezig is met zijn werkzaamheden, ik krijg dan ook de vreselijk uitnodigende vraag: 'hm.. wat?'
'Wat kijk je boos?'
Nee stomme kut, niet dat, van alle vragen die je had kunnen stellen. Ik probeerde het nog charmant te brengen maar het leed is geleden.
'Ik kijk niet boos, ik kijk geconcentreerd.' Voor dat ik de kans krijg om te reageren is hij al weer verdwenen. Ik vlucht naar buiten om het nieuwjaarsvuurwerk te bekijken en probeer het incidentje te vergeten. Het feest gaat door, dansen en drinken met mensen die ik heel goed ken, mensen die ik iets minder goed ken, mensen die ik helemaal niet ken en mensen die ik helemaal niet wil kennen.
Het is echt heel erg gezellig, iedereen is gemoedelijk en respectvol naar elkaar. Geen kijken en bekeken worden toestanden. Wel een hoop plezier, ouderwets lachen en lol hebben, genoeg om nog weken op te kunnen teren.
Het feest begint op zijn einde te lopen en ik maak met mezelf de afspraak om niet naar huis te gaan voor dat barman op z'n minst naar me gelachen heeft. Ik hoor lief vriendinnetje nog even uit over dit prettige heerschap want het is immers haar collega. Helaas blijkt, ondanks drie jaar nauwe samenwerking, dat zij eigenlijk bijzonder weinig van hem weet. Een onneembare vesting dus, en ik had al last van hoogtevrees. Goed nog maar een drankje dan, die kan ik op z'n minst bij hem bestellen. Ik loop naar de bar en zie clichébeelden van telefoonummers op boezems geschreven, dansen op de toog met een breezer in je hand en antwoorden op de vraag: 'wat wil je hebben?' 'Nou jou natuurlijk, oh en een colaatje.'
Ik ben geen kroegtijger, en we zijn gelukkig niet in de Cooldown, maar ik kan ook niet echt bedenken hoe ik dit moet aanpakken, probeer nog leuke one liners te bedenken, maar er komt niets naar de oppervlakte borrelen. Ik voel me een veertienjarig bakvisje die het gemunt heeft op de jongens uit de bovenbouw en ben er heilig van overtuigd dat hij niets van me moet weten, dat hij me vervelend, irritant, dom en lelijk vindt. Ik probeer nog zo gezellig mogelijk m'n drankjes te bestellen, maar de bar is nat waardoor mijn handen wegglijden en ik bijna met mijn kin op het houtwerk beland. Treurig dit, dit is niet meer te redden. Ik laat het voor wat het is en geniet van de mensen die wel meewerken. Om een uur of vijf is de koek echt op. De lichten gaan aan, de muziek houdt op en er wordt ons vriendelijk verzocht om naar huis te gaan. Goed spullen bij elkaar zoeken, afscheid nemen van iedereen, het liefst meerdere keren. Dit hele proces duurt ruim een uur en ik ben nog geen centimeter dichter bij de uitgang. Dan zie ik ineens dat lief vriendinnetje in gesprek is met mijn barman, een situatie waar ik echt even misbruik van moet maken, dus ik spring er tussen om afscheid van hem te nemen, ik weet namelijk dat dit zijn allerlaatste avond in deze gelegenheid is. Ik noem zijn naam en hij komt naar me toe en zoent me heel zachtjes op mijn wang. 'Joe, ik zoen altijd drie keer hoor' is het enige dat ik weet uit te brengen, gelukkig wel met effect, maar daar moet ik het mee doen. Vriendinnetje doet nog een verwoede poging door meneer uit te nodigen voor een etentje, maar helaas hij loopt niet echt over van emotie. De kans dat dat ooit tot uitvoering gaat komen acht ik echt heel erg klein en daarmee de kans tot een vervolg op dit verhaal helaas ook.